Wie kan dat? Vingers graag.
En toch vind ik dat mijn kinderen het verdienen om een liefdevolle moeder te hebben die altijd voor ze klaar staat, alles begrijpt of in elk geval probeert te begrijpen. Een moeder vol met geduld en wijsheid die nooit kwetsende opmerkingen maakt en op de lastigste moment nog in staat is om opbouwend te reageren. Een moeder waarbij je altijd veilig bent, die nooit lelijk doet en al helemaal nooit schreeuwt.
Dat is natuurlijk ook zo, dat verdienen ze. Ik zal er ook altijd naar blijven streven en ik wil het mezelf zeker niet te makkelijk vergeven als het me niet lukt. Maar daar moet ik wat voor doen. Want ik kan het best. En als ik het niet kan, moet ik zorgen dat ik het over laat nemen door iemand anders of dat ik zelf weg ga zodat ik geen grenzen over ga.
En als het dan toch gebeurt, dat ik het niet kan laten om mijn stem te verheffen of ineens heel hard te gaan roepen dan in elk geval met een ik boodschap. Dat lukt nog. Maar het blijft een zwakte bod. Dat blijft het.
Hoe gaat het nu? Het is bijna vier maanden sinds mijn laatste blog hierover. Het gaat redelijk. Twee hele belangrijke oorzaken heb ik te pakken die ik kan beïnvloeden: Een goede voorbereiding zoals kleding en lunch klaarzetten de avond van te voren en op één lijn met mijn man komen.
Dat laatste is ook wel een ding hoor. Het was bijvoorbeeld altijd chaos en hysterie als we de kinderen samen naar bed brachten. Dan beet ik hem toe 'als ik alleen ben, heb ik dit niet' en dan zei hij hetzelfde tegen mij. We zijn er echt achter gekomen dat wij mekaar niet moeten afvallen, corrigeren, aanspreken waar de kinderen bij zijn. We hebben dan ook afgesproken dat wat er ook gebeurt, we zijn het met elkaar eens! De meest onbegrijpelijk voorstellen slikken en kijken wat er gebeurt. IK VIND DAT MOEILIJK!!!! Wow dat is een partijtje loslaten geblazen. Dat is een uitdaging, maar het werkt!!
De kinderen zijn rustiger, gaan een half uur later naar bed dan ik wou, maar zonder geschreeuw en sommige dingen waarvan ik dacht dat het stom en inconsequent was, werken toch. Ja, ik geef het toe. Sommige dan he? En door het te laten gebeuren leer je er ook echt meer van dan wanneer je het probeert te voorkomen. Mijn man dan he?
Dus in dat proces zitten we nu. Dat ik dacht dat ik wist hoe het moest en steeds mijn man ging bijsturen als hij het anders deed. Waar de kinderen bij waren. Dat doe ik dus niet meer en dat is echt nogmaals, daar is het laatste woord nog niet over gezegd. En ja, ik probeer dan positief te reageren op een plan van mijn man, omdat we dat eenmaal hebben afgesproken en dan is mijn verbazing of sorry, mijn sarcasme in 'oh ja dat is een goed idee...' soms nog te goed te horen. Maar ik doe mijn best om niets te zeggen over toch een derde verhaaltje.
Laat het los.
