donderdag 3 juli 2014

Ik voed niet op, ongehoorzaamheid is goed, kijk maar naar mij

Er viel wel een stilte in de personeelskamer toen ik dat zei. Niet iedereen had het gesprek gehoord dat hieraan vooraf ging.
Ik vertelde over Ralph die voor het eerst mocht spelen met de oude weegschaal van zijn over-overgrootvader. Mijn moeder had een winkeltje gemaakt van lege doosjes en Ralph mocht wegen. 'Welk gewichtje is even zwaar als dat doosje' Ik weet dat Ralph geen idee had. Hij heeft nog geen idee van verhoudingen van groot en klein, licht en zwaar. Probeert te kleine schoenen aan te trekken en snapt niet waarom ik niet op het loopautootje pas. Dus ik was benieuwd welk gewicht hij zou neerzetten voor het lege rijstdoosje. Hij pakte het grootste gewicht. Ik was benieuwd naar zijn reactie als de weegschaal door zou slaan, maar drie volwassenen hadden al geroepen 'neeeeee die toch niet' Shhhh! laat het hem nou zelf ontdekken! had ik gezegd. Mijn collega zei dat ze het zo knap vond dat ik dat kon. Dat ik zo beschouwend kon kijken en kon loslaten.

Als student heb ik me verbaasd over de passieve houding van sommige vrienden. Op een dag vroeg ik aan een van mijn vrienden. 'stel je staat op een kruispunt en je moet een keuze maken, hoe maak je dan een keuze?' De vriend antwoordde: Ik kijk goed om me heen welke mogelijke wegen er zijn, en dan kies ik de beste weg.
Ik doe dat dus niet zo. Ik doe mijn ogen dicht, bedenk hoe ik wil dat een weg eruit ziet en kijk dan welke er het meest op lijkt. Is het er niet, en dat is het risico van zo denken, dan maak ik het zelf. Ik wist niet dat niet iedereen zo keuzes maakt. Ik vind het nog steeds lastig om te accepteren.

Ik ben nu bezig met de theorie en de boeken over omdenken. Leuk zijn die!! Ik herken er veel in maar ik krijg ook nieuwe inzichten. Een van de eerste stappen is dat je dat waar je weerstand tegen voelt gaat omarmen. Dat werkt wel goed. Gisteren kon ik een jengelend kind letterlijk omarmen en knuffelen, terwijl ik eigenlijk de vaatwasser wou uit en inruimen. De weerstand zegt dan: wat moet jij nou van me, laat me met rust en piep niet zo. Door haar op te pakken en te knuffelen en aan het lachen te maken, kon ik haar ook weer neerzetten en verder. Ik heb zo heel veel uit mijn handen gekregen gisteren. En het was heel gezellig ook nog. Maar hoe hou ik het vol en pas ik het in alle situaties toe?

Ik heb het boek Lastige kinderen, heb jij even geluk om op de vakantie te lezen.

"Kinderen? Stop met ze op te voeden! Het is vastdenken: kijken naar wat er niet is en wel zou moeten zijn. Van een probleem een ramp maken. Denk het om. Maak van een probleem een mogelijkheid. Hoe? Simpel. Door te kijken naar wat er is en wat er zou kunnen zijn. Van een gebrek een talent maken"


Ik voel ook weerstand als Ralph niet naar bed gaat op de door mij bedachte tijd. En helemaal als hij hard liedjes gaat zingen en dansen en steeds rechtop gaat zitten met veel kabaal, terwijl ik wil dat hij stil is en gaat slapen. Daar heb ik nog niet zelf voor kunnen bedenken hoe ik dat kan omdenken. Hoe maak ik daar een talent van? 


Ik  ga dus dat boek lezen want als het zo simpel is dan wil ik het weten!! Ik wil mijn kinderen in vrijheid laten ontdekken.Het verschil tussen goed en fout leren door het van ons te zien. Wij moeten het goede voorbeeld geven.
Je mag fouten maken en opnieuw beginnen. Uitproberen en zelf ervaren. 

Ik gun ze dat ze niet gehoorzaam hoeven zijn, maar zelf mogen ontdekken en hun eigen mening vormen en verantwoordelijk zijn voor hun eigen talenten, maar ook voor hun vergissingen. Geen ja knikkers die zich afhankelijk opstellen van wat hun aangeboden wordt, maar verantwoordelijke mensen die mogelijkheden zien. Wordt vervolgd!


zondag 8 juni 2014

Moeders zijn ook maar mensen

Een van de oorzaken dat moeders het zwaar hebben is dat zij het zichzelf onnodig zwaar maken. De lat leggen we zelf heel hoog. We hebben allerlei eisen in ons hoofd aan onszelf. Niet altijd omdat we denken dat andere moeders dat ook allemaal kunnen, ook al geven we te weinig aan elkaar toe dat dat zo is, maar vooral omdat we aan ons eigen ideaal beeld willen voldoen. Na een paar warme dagen vol geëmmer en gezeur met weinig slaap en soms totaal niet begrijpen wat er aan de hand is, laat staan wat je kunt doen om het te stoppen, willen we in staat zijn om een geduldige liefdevolle moeder te blijven.

Wie kan dat? Vingers graag. 

En toch vind ik dat mijn kinderen het verdienen om een liefdevolle moeder te hebben die altijd voor ze klaar staat, alles begrijpt of in elk geval probeert te begrijpen. Een moeder vol met geduld en wijsheid die nooit kwetsende opmerkingen maakt en op de lastigste moment nog in staat is om opbouwend te reageren. Een moeder waarbij je altijd veilig bent, die nooit lelijk doet en al helemaal nooit schreeuwt. 

Dat is natuurlijk ook zo, dat verdienen ze. Ik zal er ook altijd naar blijven streven en ik wil het mezelf zeker niet te makkelijk vergeven als het me niet lukt. Maar daar moet ik wat voor doen. Want ik kan het best. En als ik het niet kan, moet ik zorgen dat ik het over laat nemen door iemand anders of dat ik zelf weg ga zodat ik geen grenzen over ga. 

En als het dan toch gebeurt, dat ik het niet kan laten om mijn stem te verheffen of ineens heel hard te gaan roepen dan in elk geval met een ik boodschap. Dat lukt nog. Maar het blijft een zwakte bod. Dat blijft het. 

Hoe gaat het nu? Het is bijna vier maanden sinds mijn laatste blog hierover. Het gaat redelijk. Twee hele belangrijke oorzaken heb ik te pakken die ik kan beïnvloeden: Een goede voorbereiding zoals kleding en lunch klaarzetten de avond van te voren en op één lijn met mijn man komen. 

Dat laatste is ook wel een ding hoor. Het was bijvoorbeeld altijd chaos en hysterie als we de kinderen samen naar bed brachten. Dan beet ik hem toe 'als ik alleen ben, heb ik dit niet' en dan zei hij hetzelfde tegen mij. We zijn er echt achter gekomen dat wij mekaar niet moeten afvallen, corrigeren, aanspreken waar de kinderen bij zijn. We hebben dan ook afgesproken dat wat er ook gebeurt, we zijn het met elkaar eens!  De meest onbegrijpelijk voorstellen slikken en kijken wat er gebeurt. IK VIND DAT MOEILIJK!!!! Wow dat is een partijtje loslaten geblazen. Dat is een uitdaging, maar het werkt!!

De kinderen zijn rustiger, gaan een half uur later naar bed dan ik wou, maar zonder geschreeuw en sommige dingen waarvan ik dacht dat het stom en inconsequent was, werken toch. Ja, ik geef het toe. Sommige dan he? En door het te laten gebeuren leer je er ook echt meer van dan wanneer je het probeert te voorkomen. Mijn man dan he?

Dus in dat proces zitten we nu. Dat ik dacht dat ik wist hoe het moest en steeds mijn man ging bijsturen als hij het anders deed. Waar de kinderen bij waren. Dat doe ik dus niet meer en dat is echt nogmaals, daar is het laatste woord nog niet over gezegd. En ja, ik probeer dan positief te reageren op een plan van mijn man, omdat we dat eenmaal hebben afgesproken en dan is mijn verbazing of sorry, mijn sarcasme in 'oh ja dat is een goed idee...' soms nog te goed te horen. Maar ik doe mijn best om niets te zeggen over toch een derde verhaaltje.

Laat het los. 

donderdag 6 februari 2014

Uitpraten

Het is weer een leerzame maand geweest met veel hele leuke gezellige momenten, maar ook helaas een aantal momenten die totaal niet liepen zoals gewenst. Niet op dat moment omdat ik iets in mijn hoofd had en ik de andere leden van mijn gezin niet mee kreeg in mijn script.

Zo noem ik het dan maar als dingen niet lekker lopen, dat blijkbaar mijn gezin vanuit een ander script werkt dan ik. Door het zo te benoemen, kan ik er soms ook een grapje van maken. Stond het niet in jouw script dat je ging tandenpoetsen? Of Hallo, hou je aan het script, je tekst is nu: 'heel graag lieve mama'

Het is me niet gelukt niet boos te worden, niet mijn stem te verheffen of niet te schreeuwen. Iemand op de facebook groep  merkte vermoedelijk terecht op dat je jezelf ook moet kunnen vergeven en iemand anders zei dat kinderen best mogen weten hoe je je voelt. In een andere discussie heb ik iemand horen zeggen: Mijn ouders maakten nooit ruzie waar ik bij was, ik weet dus ook niet hoe dat moet, of hoe je het weer goed maakt.

Schreeuwen is ook nog iets anders dan uitschelden. Zolang je je gevoelens benoemt en bij jezelf blijft. "IK WORD HIER NIET GOED VAN!" of "IK BEN ER KLAAR MEE"  is dat wel wezenlijk anders dan: "Jij ook altijd met je gezeur, wat loop je toch altijd te treuzelen en wat ben je toch een vervelende klier"

Ik zeg dus niet dat als je maar bij jezelf blijft, je er lekker op los kan schreeuwen, maar ik vind het echt uitmaken ook wat je zegt.

Afgelopen weekend heb ik een goeie schreeuw ervaring opgedaan met mijn oudste zoon van vier. Oma was jarig, we gingen daar op de koffie en iedereen moest dus op tijd aangekleed. Ralph had duidelijk iets anders in zijn script staan, hij wou met zijn trein spelen. Ik heb geduldig proberen uit te leggen waarom we aan moesten kleden, maar hij huppelde weg, terwijl ik tegen hem praatte maakte hij bleblebleble geluiden door me heen of trok gekke gezichten en als ik contact met hem probeerde te krijgen, keek hij de andere kant op. Toen hij zich eindelijk leek te gaan aankleden en zijn benen in zijn hemd probeerde te stoppen ben ik tierend weggelopen. Drie keer opnieuw probeerde ik het contact te maken en drie keer voelde ik me in de zeik genomen. En dat maakt me altijd kwaad. Razend. Want ik vond dat ik gelijk had, we moesten zo aangekleed zijn om naar oma te gaan. Dus heb ik tegen hem geschreeuwd dat hij me in de zeik liep te nemen en dat ik nu ging douchen, bekijk het dan maar. "dan ga jij toch niet mee" heb ik misschien ook nog nageroepen.

Toen ik uit de douche kwam was Ralph door zijn vader aangekleed. Maar ik ben er wel op teruggekomen want ik wil dat we dit soort dingen in ons gezin altijd uit praten. Dat heeft ook met veiligheid en respect te maken. Dus heb ik ook sorry gezegd voor mijn schreeuwen en zei Ralph sorry voor het niet luisteren. En waarom was het nou zo moeilijk? Hij vind het lastig zijn hemd of trui aan te trekken maar weet niet hoe hij dat moet vragen. En Ralph had geen kado gezien, we hadden niks ingepakt voor oma. Via de mail had ik met mijn zussen een gezamelijk kado afgesproken en die namen zij mee. Maar Ralph was bang dat we met lege handen kwamen of snapte niet dat we gingen aankleden, terwijl we de vorige keer toen we bij iemand op verjaarvisite gingen eerst een kado hadden ingepakt. Ik denk tenminste dat het zo werkt in zijn hoofd. Gelukkig heeft hij genoeg vertrouwen in mij dat hij dat wel nog vertelt. Het was wel via een hele onhandige manier maar ja, dat moet hij ook nog leren en ik doe het zeker ook niet altijd goed voor. Tien minuten later kwam Ralph met zijn jas aan te kamer in en vroeg keurig en beleefd: Mama, kun je me helpen met mijn rits? Haha Ja lieverd, zo begrijp ik jou en kan ik je helpen! Garantie dat het de volgende dag weer zo goed gaat? Nee, natuurlijk niet. Maar wel een beetje beter en ik moet zeggen, het is de afgelopen vier ochtenden heel goed verlopen.

Soms moet het even flink botsen om elkaar beter te leren begrijpen. Zolang je het daarna goed uitpraat kan je er alleen maar wijzer van worden.

Op school heeft Ralph nu een vriendje die iets ouder is en altijd de baas wil spelen. Dit beheerst hem behoorlijk want Ralph is een kind dat de harmonie zoekt en zichzelf daarvoor zonodig kan wegcijferen. Daarin heeft hij duidelijk iets te leren en dat is in mijn ogen ook de reden dat hij dit vriendje steeds blijft opzoeken. Hij zoekt zelf naar manieren om respect te krijgen van hem en daarvoor moet hij door een aantal vernederingen blijkbaar. Met de juf is afgesproken om ze niet teveel bij elkaar te laten zitten, zodat Ralph ook de ruimte krijgt weer bij zichzelf te komen. Maar hij zal het met dit jongetje uit moeten vechten, tot hij een manier gevonden heeft die werkt. Dat zal voor beide leerzaam zijn.

Ik heb daardoor ook me meer dan ooit gerealiseerd hoe belangrijk voorspelen is. Ook als ik met mijn man ruzie of onenigheid heb, moeten we laten zien hoe je daar weer uit kan komen. Hoe niet de een de baas is over de ander en dat je ook je excuses kan maken aan elkaar. Ik beken daarbij eerlijk dat ik vaak, meestal, altijd degene ben die de baas speelt en mijn man degene die het iedereen zoveel mogelijk het naar de zin wil maken.

Ik stel de spelregels bij. In die zin dat ik nog steeds niet wil schreeuwen, maar dat als ik het toch doe, de wereld niet vergaat, als ik het maar bespreekbaar blijf houden. Bewust schreeuwen/ stem verheffen, heeft mij al heel veel opgeleverd hoewel ik weet dat ik het in principe helemaal niet moet doen. Op schelden en verwijten blijft een verbod. én als je boos bent op elkaar, praat het altijd uit. Kom er op terug zodat je beide de kans krijgt om er van te leren.

Hier nog een link naar een artikel over slaaprituelen en hoe je de strijd kunt verminderen door er voor je kind te zijn. (meer relevant bij mijn vorige blog)

woensdag 8 januari 2014

Nieuwjaarsreceptie

Vandaag was de nieuwjaarsreceptie op mijn werk. Er werden speeches gehouden over de plannen van 2014. Er gaat een hoop veranderen, en kan nog een hoop verbeteren maar we zijn al op de goede weg. Dat was in het kort de boodschap.

(Ik werk voor een organisatie in de zorg, dus die gaat dit jaar en de jaren hierna volgens de overheids plannen enorm veranderen en bezuinigen)

Er gaat veel veranderen, we zullen met een andere bril moeten gaan kijken. Dat is het begin. Anders gaan kijken. Iemand op Facebook noemde het omdenken. Vanavond zou dat er in mijn geval als volgt hebben uitgezien: Ik heb gewerkt tot 18.30. Gelukkig sliepen de kinderen pas om 21 uur. Kon ik nog lekker lang van ze genieten.

Maar ik genoot helaas niet en ik heb ook heel hard OMG geroepen in het engels. Waarom ook al weer? Oh ja, deze:

  • Ralph trek jij je pyjama even aan?
  • Humz...
  • Ralph? 
  • Ik wil nog een rijstwafel met kaas. 
  • Dat is goed, maar trek dan je pyjama even aan, kun je je rijstwafel opeten in je pyjama. 
  • Humz...
  • Ok, dan heb ik ook geen zin om een rijstwafel te maken. 
  • Nouhou!! 
  • Ja nouhou? Ik wil best een rijstwafel maken, maar dan trek jij even je pyjama aan. Over vijf minuten ga je naar bed. 
  • Ik weet niet hoe ik mijn schoenen uitkrijg (klitteband) 
  • Onzin, deze kan je zelf uitdoen en schiet je nou even op ja?
(Je voelt waar het misgaat he?)
Ralph gaat languit op de grond liggen.
  • Prima, voor mijn part ga je met je schoenen aan naar bed. Kan mij het schelen, nog 1 minuut. 
  • Ik moet plassen
  • Ga je gang
  • Je moet mee, de gang is donker
  • Nou hup, ik doe het licht aan, dit gaat allemaal van je tijd af
  • Krijg ik nou nog een rijstwafel? 
  • OHMYGOD! was mijn geduldige reactie helaas. AF
Dit was de beroemde machtstrijd. Die verlies ik altijd. Morgen opnieuw.

Hier een link die ik eerder had moeten lezen: Ending Bedtime Struggles

dinsdag 7 januari 2014

Waarom schreeuw je zo?

Het helpt misschien te weten waarom je eigenlijk schreeuwt om het te kunnen stoppen of voorkomen.

Voordat ik kinderen had, schreeuwde ik eigenlijk niet zo veel. Als ik ruzie had met een vriendje wel eens, maar sinds Ralph een jaar of twee is, is het schreeuwen een nare gewoonte geworden. De directe oorzaak is meestal wanhoop, machteloosheid. Het is als je dieper naar jezelf gaat kijken, het besef geen controle te hebben en dat weigeren los te laten. Want ik heb graag controle en ik ben er eigenlijk niet aan gewend dat ik het niet heb.

Ik kan me niet herinneren dat mijn ouders schreeuwden tegen mij. Waar heb ik het dan opgepikt vraag ik me af? Of is het een natuurlijk menselijk instinct en hebben mijn ouders zich niet zo machteloos gevoeld als ik?
Of kan ik het me niet meer herinneren en heeft het dus niet veel indruk gemaakt?

Ik heb vrijwel niet geschreeuwd naar mijn kind tot hij een zusje kreeg. Toen kwam ik steeds vaker in een situatie waarin ze beide iets van mij wilden ik de stress niet meer altijd kon handelen. Ik herinner me een eerste echte schreeuwpartij waar ook nog vastgrijpen aan te pas kwam. Ik had vermoedelijk de jongste aan de borst of op schoot. Het was een verschrikkelijk moment. Ralph bleef ergens om zeuren terwijl ik mijn aandacht bij Renza had. Plotseling trok ik het niet meer en heb ik hem gepakt bij zijn armen en harder dan ooit geschreeuwd "en NU is het KLAAR!" ...... Pfoe... we schrokken er allebei van en Ralph was er stil van en stopte met zeuren. In de uren die volgden was Ralph bijna lachwekkend gehoorzaam. Als het niet zo triest was geweest natuurlijk. Doordat hij zo braaf was, dacht ik erover of ik toch niet wat vaker streng moest optreden. Hij kon dus wél luisteren.... Daarbij kwam dat ik er een heel erg opgelucht gevoel bij had gekregen. Steeds maar mijn geduld bewaren, pffff zenuwslopend vond ik het eigenlijk en een keer goed schreeuwen luchtte enorm op. Dat was het begin van het einde.

De beloning van die ene keer zorgde er natuurlijk voor dat ik het vaker ging doen. Omdat wij de kinderen eigenlijk heel vrij opvoeden, en omdat Ralph dus heeft geleerd dat hij zelf mag ontdekken wat hij leuk vindt en wil doen, kan hij heel goed aangeven als hij iets niet leuk vindt. Hij is lekker eigenwijs en dat wil ik ook. Ik wil ook dat hij vooral van niemand zomaar iets aanneemt. Maar soms wil ik gewoon als moeder de autoriteit hebben van het gelijk. 'omdat ik het zeg' Dat zul je mij nooit horen zeggen, want dat vind ik echt een zwakte bod, maar ik denk het wel eens. Neem het nou maar van me aan, dan kunnen we door, denk ik dan. Maarja, als hij zijn eigen mening mag ontwikkelen hoort dat er ook bij en zal hij juist bij mij die grenzen uittesten.

Maar ik merkte ook dat het vaak sterker was dan ik. Dat er in mijn hoofd al een stem klonk die zei: bewaar je geduld, hou je gemak, niet gaan schreeuwen, probeer het te begrijpen, niet gaan schreeuwen....Dan dan hoorde ik mezelf toch ineens ongeremd tekeer gaan alsof ik bezeten was. Ik stelde mezelf dan voor als een soort muppet die alleen maar WRA WRA WRA WRA heel veel herrie maakte en wild van zich af schreeuwde.

Gedrag is aangeleerd en kan je weer afleren, daar ga ik met schreeuwen ook van uit. Ook al is schreeuwen misschien instinctief en zal het verergeren in situaties van wanhoop en machteloosheid, je kunt het wel degelijk beïnvloeden en het blijft toch ook een keuze. Als je bezoek hebt, kun je je ook inhouden toch?

Ik heb helaas ook nog de neiging om depressief te worden. Vermoeidheid en hormonen zullen daarbij een rol spelen en ik zie bij mezelf een hele cyclus elke maand weer terug komen in vier fases van ongeveer een week.

De eerste week is de week van gezonde tegenzin. Ik ben een beetje moe en voer de plannen die ik gemaakt heb uit, omdat ik dat toch ooit een goed idee vond, dus kom jongens, we gaan fietsen, kom op, we doen een klein eindje dan hebben we het maar gehad. Van binnenblijven wordt ik heel ongelukkig en zuurstof geeft je weer energie. Ik heb gedachten als "dat doe ik toch maar ff mooi" "nou ja, het kon erger" en "weer een dag overleefd"

De week daarna heet de week van de frisse moed. Ik voel me energiek en heb zin om van alles op te pakken. Ik bedenk allemaal plannen, neem een abonnement op de dierentuin, bedenk ik recepten en bereid ik dingen voor waar ik later profijt van heb zoals lasagne in de vriezer. Gedachten in mijn hoofd zijn heel vrolijk en zelfverzekerd, zoals "wat heb ik het lekker voor elkaar" "eigenlijk gaat het me heel makkelijk af, alles onder controle" en  "wat treffen ze het toch met zo'n leuke mama"

Deze week wordt gevolgd door de week van de complete chaos. Tegen deze tijd is mijn huis een bende de naaimachine met vers opgestartte projecten ruim ik maar weer op, want ik heb er eigenlijk geen tijd voor en ik krijg de rest van de troep niet meer bij elkaar geveegd. Ik kan ook maar met moeite de moed opbrengen om iets op te ruimen en ik begin dingen te vergeten op mijn werk of thuis. Kom terug van boodschappen doen met het halve lijstje, laat mijn aantekeningen ergens liggen of ga van huis zonder mijn werktelefoon. "gatver ik moet van alles maar ik heb geen zin", "kan ik mijn man nog ergens de schuld van geven" en "oh leer ik het dan ook nooit" zijn gedachten die bij deze fase horen.

De laatste fase is de fase van wanhoop en ellende. Ik kan nu niets meer hebben, wil het liefst alleen nog slapen en mijn kinderen zijn eigenlijk vooral veeleisende lastposten. Mijn man heeft er al helemaal niets van begrepen. Die fase duurt gelukkig meestal maar een paar dagen , maar in deze dagen komen gedachten in mij op als: "was ik maar alleen op vakantie in Frankrijk", of "houden jullie eens even lekker allemaal je kop dicht" "ik moet me doodschamen dat ik mezelf moeder durf te noemen"

Gelukkig duurt deze fase altijd kort en kom ik snel weer in de fase van gezonde tegenzin. Nu ik het zo heb uitgeschreven bedenk ik me dat het ook wel heel vermoeiend is om mij te zijn.

Hoe dan ook, wat ik aan wil geven is dat naast aangeleerd gedrag er ook andere zaken meespelen zoals stress, vermoeidheid en hormonen. Er is misschien een zware studie nodig om dat echt allemaal te begrijpen, maar ik begin mezelf steeds beter te snappen waardoor ik het ook kan gaan voorspellen. Er zijn fases waarin ik mezelf moet vergeven dat het me niet lukt wat me op andere momenten wel lukt. Daardoor zal de stress verminderen en zal ik me minder machteloos voelen, wat een aanleiding kan zijn om te gaan schreeuwen.

Het gaat nu al twee dagen goed. Redelijk in die zin, dat we het huis uit komen zonder schreeuwen of stress van te laat komen. In situaties waar een van de kinderen boos werd, ben ik rustig gebleven en heb ik geluisterd en benoemd wat ik dacht dat de onderliggende emoties waren. Bij het naar bed gaan heb ik niet gedwongen, maar heb ik afgewacht tot de oudste zelf zover was om zijn pyjama aan te trekken. Dat liep in elk geval lekker. Vandaag hebben we koekjes gebakken. Gelukkig is mijn man niet te beroerd om als ik twee kledderkinderen probeer schoon te poetsen en de vloer te dweilen, de tafel af te ruimen met alle beslagkommen en potten met ingredienten. Ik zit in de fase van de frisse moed en besef dat ik afsteven op de chaos. We gaan het zien!

maandag 6 januari 2014

Stoeien

Er komt steeds meer activiteit in de groep op Facebook. Moeders met name (er zijn ook een paar vaders lid) delen ontroerende verhalen en geven elkaar tips.

Ik ben zo blij dat ik hiermee begonnen ben en dat ik open kaart ben gaan spelen. Zolang ik probeerde het niet te doen en ik ontkende dat ik het wel was gaan doen, werd het ook niet beter. Stoppen met schreeuwen is veel meer dan gewoon niet meer doen.

Het is

  • toegeven dat je het doet, 
  • de pijn voelen als je het niet meer doet, 
  • contact maken met je omgeving; de mensen die van je houden
  • loslaten 
  • vertrouwen
  • onvoorwaardelijk 
  • risico's durven nemen
  • STOEIEN met elkaar, je eigen gevoelens en nieuwe vaardigheden
en vast nog veel meer! 

zondag 5 januari 2014

Groepsgevoel

Hoe ging het vandaag? Hmmmm redelijk. Te laat opgestaan op deze laatste dag van de vakantie, waardoor de oudste ook niet erg vroeg sliep vanavond. Ook dat blijkt niet uitzonderlijk te zijn.
Het was heel erg mooi weer dus we moesten naar het strand! Hoe we daar kwamen is een anekdote op zich. Mijn man wou met de trein naar een speeltuin want het leek hem op het strand te koud. Volgens zijn 9292 uitdraai ging de trein om 13.36. Bij het station aangekomen ging er een trein om 13.33 en een om 13.48. Heb je wel bij zondag gekeken? Vroeg ik nog, maar dat had hij Na-tuur-lijk Dus namen we de trein naar Zandvoort en haha die stopte dus niet bij de speeltuin, want we hadden de trein van 13.48 moeten hebben. Die 13.36 was de vertrektijd vanaf thuis.... Gingen we toch naar het strand! Heerlijk want dat wou ik ook eigenlijk. Manlief had iets meer nodig om aan dat idee te wennen en gelukkig zaten we in de trein, waar het niet zo leuk staat als je gaat schreeuwen. Ik had hem ongeduldig kunnen verwijten dat hij niet goed gekeken had maar dat doe ik niet meer dus ik heb naar hem gelachen. En  waarschijnlijk omdat ik geen verwijten maakte en alleen maar vroeg of ik mocht kijken op zijn briefje, zei hij zelf dat hij beter had moeten kijken en zich niet had moeten laten afleiden.
We hadden een heerlijke middag op het strand.

Een van de tips die ik gisteren las, was om een groep te maken waar je steun kunt vinden en tips geven en krijgen om het vol te houden. Op mijn eigen Facebook pagina kwamen behoorlijke discussies op gang, dus ik dacht dat het prettiger zou zijn om die discussies voort te zetten in een groep van gelijk gestemden.

Dat heb ik vandaag gedaan. De groep heet: Mam! Schreeuw niet zo! en onmiddellijk meldden mensen zich aan. Na 8 uur waren er al 40 leden. Ik ben benieuwd wat de discussies zullen zijn en hoe we mekaar zullen steunen.

Ik merk dat dit project me behoorlijk in beslag neemt. Ik ben er helemaal druk mee en vandaag op het strand zag ik dat 12 mensen lid wilden worden van mijn nieuwe groep. Ik moet oppassen dat ik niet helemaal in beslag genomen ga worden nu door de sociale media rondom dit project. Ik ga uit van een opstart investering. Ik zie het voor me dat ik nog eens mijn kinderen toeschreeuw dat ze me niet moeten storen omdat met mijn blog bezig ben. Haha.

Hoe dan ook, iedereen welkom bij de groep, leuk om te sparren en te zien dat ik niet de enige ben.

zaterdag 4 januari 2014

Ik ben af en begin opnieuw

Nou, het was niet heel erg, maar het is toch niet gelukt vandaag. Heel veel momenten is het goed gegaan en daar ben ik ook trots op, maar er zijn gewoon situaties waar ik nog niet tegen bestand ben.

Ik ben zeker wel van plan het te worden. Dat is echt nog een leerpunt dus. Ik kan de situatie als een anekdote beschrijven, maar waar het om gaat, is dat er meerdere factoren tegelijk spelen. Een kind wil wat van mij, ik wil zelf ook nog iets en als ik pech heb mijn man ook. Dat is allemaal nog te doen zolang er geen onzekerheden of zelfverwijten mee gaan spelen. Zodra die om de hoek komen kijken kom ik in de gevarenzone. Of wat ook niet helpt is als ik vind dat mijn man iets had moeten doen en hij doet het niet.

Dus: In de auto gezeur van kleuter om nog een snoepje, gepiep van een dreumes erdoorheen om iets wat is gevallen en dan een man die zegt net te laat dat we er hier af hadden gemoeten.

Of een half uur voor het postkantoor dichtgaat bedenk je dat je nog iets moest posten, een dreumes dreutelt dwingend om je heen met haar jas omdat ze bang is dat ze niet mee mag, je sleutels zijn altijd op dat moment kwijt en dan laat je liefste kleuter een bak vol krijtjes op de grond vallen.

Nou nog eentje dan:
Je staat op het punt om je zoon naar school te brengen, je vraagt je af of het jasje dat je aanhebt wel past bij de broek want je hebt een belangrijk gesprek op je werk straks, je dochter die net is aangekleed poept haar luier nog even vol, dan krijg je een bericht dat het gesprek een half uur eerder is gezet en deelt je zoon mee dat hij deze trui stom vind en in zijn pyjama naar school wil.

In mijn eerste blog hierover deelde ik al de link naar de 'Orange Rhino' die uitgebreid over dit onderwerp geschreven heeft en het 520 dagen heeft volgehouden. Toen heeft ze toch weer geschreeuwd tegen haar kinderen want het is blijkbaar niet makkelijk.

Daarom heb ik haar tips gelezen : 12 steps to stop Yelling at your kid
Stap 5 is belangrijk voor mij: track your triggers. En dan met name de kleine problemen die ik voor kan zijn. Leg dingen 's avonds vast klaar!! Het gaat bij mij niet alleen om de tijd die het kost om te ontbijten, iedereen aan te kleden en alle tassen met de juiste spullen erin te hebben, maar vooral om het nog moeten bedenken hiervan terwijl er zoveel tegelijk speelt.
Mijn voornemen om elke zondag brood klaar te maken voor een hele week en in te vriezen, heb ik zelf eerst weggelachen en mijn man kijkt zojuist besmuikt als ik het nogmaals benoem, maar ga ik dus echt doen. In pakketjes van twee of vier. En als we dan een keer spontaan naar de dierentuin gaan, heb ik hopelijk wat in de vriezer liggen om zo te pakken. Hop.

Ik heb ook haar lijst met alternatieven bekeken. Alternatives to yelling en heb er al een paar uitgeprobeerd met succes. Zingen! Gewoon gaan zingen dat je zoon in pyjamalalalala naar buiten gaat lalalalala! Trok ie zo lachend zijn trui aan, waar gebeurd.

We zijn vandaag lekker gaan fietsen, een heel eind. Die kleine dreumes zat stilletjes verkleumd met een dikke snottebel voorop, maar ik kon er weer helemaal tegen. Lekker kopje thee bij thuiskomst met twee koekjes want ik heb gezonde suikervrije koekjes bij de natuur winkel gehaald, dus die discussie is ook een stuk makkelijker geworden. Terwijl mijn man het eten voorbereidde hebben de kinderen en ik gestoeid op het grote bed. Met veel kabaal en liedjes.
Twee kinderen gingen na het eten in bad, de oudste onderhandelde hierover met succes, hij mocht na zijn filmpje (en wou er vervolgens niet meer uit) Renza sliep tien minuten nadat ik haar in bed legde en Ralph een half uur eerder dan gisteren, dus die zit hopelijk morgen weer in een redelijk schoolritme.

Ik heb een beetje gefaald maar het voelt als noodzakelijke hobbel om van te leren. Ik ga gewoon weer met frisse moed verder.

vrijdag 3 januari 2014

Verknipt

Zo... haha nu kan ik er om lachen. Ik heb vanavond een t-shirt verknipt. Ik ging strookjes knippen voor een speenkoord maar ik heb al mijn niet schreeuwen op het shirt uitgeleefd. Het was al een kapot shirt uit de lapjesmand, maar dit is geen strookjes knippen, dat zie ik nu ook.

De aanleiding was het niet gaan slapen van mijn dochter. Meestal kan ik daar wel tegen. Ze hoeft van mij niet op gezette tijden te gaan slapen en ze geeft het meestal goed aan zelf. Het punt was denk ik dat ik nu dacht te kunnen voorspellen dat ze wel zou gaan slapen en dat was niet zo. Over me heen kruipen, liedjes zingen, uit bed klimmen, de hele mik mak.
Ik besloot dat het dan maar zo was en ik ging me er niet door gek laten maken. Ik kreeg een berichtje van een vriendin op Whatsapp en raakte in gesprek terwijl mijn dochter in de hoek van de slaapkamer haar luier volpoepte. Verschonen ging vervolgens onder luid protest maar ook daar wist ik handig op in te gaan door haar een paar sokjes in haar handjes te geven wat haar gelukkig ook stil kreeg. Maar slapen ging ze nog niet en ik was klaar met proberen. We gingen weer terug naar de huiskamer. De kleine dreumes nam plaats naast haar papa op de bank die op dat moment dapper aan haar broer aan het voorlezen was. Ik zei zo dapper als ik kon dat ik een speenkoord ging knippen omdat ik nu beter iets anders kon gaan doen.

Ik heb een oud shirt gepakt uit de lapjesmand, een schaar, een tang en een klipje van een strijkplankovertrekelastiek. (Zo'n elastiek waar je de strijkplankhoes mee strak zet) Even een dom klusje doen en straks gewoon weer proberen. Maar het liep iets anders. Ik knipte scheef en heb vervolgens het hele t-shirt aan flarden geknipt. Ik kon er ook niet mee stoppen! Ik ben ermee doorgegaan tot ik weer rustig was. Daarna heb ik het speenkoord gemaakt en ben erg tevreden met het resultaat.
En ik heb niet geschreeuwd. HA



donderdag 2 januari 2014

Dag 2 van de uitdaging: 365 dagen niet schreeuwen

24 uur is om en ik moet eerlijk zijn: het valt nog niet mee. Maar ik heb wel al veel geleerd. Je moet het echt DOEN om te zien wat het met je doet.

Het eerste wat duidelijk wordt, is dat als je niet meer schreeuwt, je vanzelf beter gaat luisteren. Echt. Dat is wel een ding. Blijkbaar heb ik toch een beetje de neiging om te willen bepalen wat er gebeurt en hoe. En als het niet meteen gebeurt ga ik roepen dat ze zich niet aan mijn plan houden, dat ze op moeten schieten, hup hup, komt er nog wat van. 

Ik had gisteravond meteen een goed gesprek met mijn man. Want als je luistert, vraag je door en voor je het weet gaat het ergens over. Dus dat was vast goed. Ook wel erg, want blijkbaar luister ik dus veel te weinig. 

Wat ik ook nog meer ben gaan zien is dat het echt aan mij ligt. Ik wil meestal gaan schreeuwen als ik last heb van zelfmedelijden. Er zit overigens ook echt iets hormonaals in. Er is op zeker een week in de maand waarin ik meer moeite heb om me in te houden en ook vooral ervaar hoe zwaar het allemaal is. Daar kom ik nog een keer op terug. 

Ten slotte is het slim om als je niet wilt gaan schreeuwen, zelf in de situatie te stappen in plaats van er tegenaan te schreeuwen. Onze twee kinderen zaten vanmiddag op de gang met de spullen te spelen onder de kapstok. Ralph leek het een goed idee om op de vuilniszak te gaan zitten waar een sterretje al uit begon te steken. Ik hoorde dat mijn man hem waarschuwde en zijn waarschuwing herhaalde. Ik dacht, nog één keer en hij gaat schreeuwen, want zijn waarschuwing werd totaal genegeerd en de vuilniszak dreigde skippybal te worden. Dus hielp ik hem herinneren aan ons voornemen. Hierop liep hij naar zijn zoon toe, hurkte en zei: kijk, er steekt al een scherpe punt uit, stop er maar mee nu. Tilde zijn zoon op en nam hem mee naar de huiskamer. 

Bespreken, uitleggen, contact blijven maken. Je moet wel blijven nadenken en creatief blijven, ik word al moe bij de gedachte dat ik dat steeds moet doen. Dat is ook waar die zelfmedelijden bij mij de kop op steekt, want ik wil ook begrepen worden. En toch werkt het zo. Dus ik blijf het zo doen. 


Op facebook werd gisteravond mijn voornemen meteen door veel moeders overgenomen. Blijkbaar leeft het nogal en ben ik niet de enige. Alinmam gaat er zelfs ook over bloggen en we gaan mekaar volgen. Iemand vond ook dat je jezelf ook moet kunnen vergeven. Dat is ook zo. Je hoeft het niet perfect te doen, je bent ook maar een mens. Maar dit, juist dit ga ik blijven volhouden. Niet alleen omdat schreeuwen niet werkt, maar vooral omdat NIET schreeuwen heel veel oplevert. 

woensdag 1 januari 2014

Goed voornemen: een uitdaging

Het is zover. 1 januari 2014 en ik heb een goed voornemen. Een heel goed voornemen al zeg ik het zelf.

Geïnspireerd door deze blog: ten things I learned when I stopped yelling at my kids, denk ik er al een paar weken over om nog meer op mijn toon te letten. Niet dat ik de hele dag schreeuw tegen mijn kinderen, helemaal niet. Maar ik vind 'hou es even op met je gezeur!' ook niet de meest constructieve manier om met je kinderen om te gaan, of met je man. Ik ga het anders doen.

Wie mij een beetje kent, weet dat ik onze kinderen vrij opvoed. Mijn man ook. Wij zijn beiden kindvolgend in onze aanpak. Ik ben er van overtuigd dat een kind er niet bij gebaat is als hij alleen maar mag leren wat wij hebben bedacht. Een kind leert veel meer, als het vrij is om zelf te ontdekken en zonder oordeel mag experimenteren. Je zal mij dus ook niet zo snel horen zeggen, 'omdat het zo hoort' of 'omdat ik het zeg' Ik beloon niet met stickers en de enige beloning die ik toepas om te sturen is de helft van je vlees/ vis bewaren tot je je groente op hebt. Daarnaast heb ik gezien dat een goed voorbeeld geven werkt. Ik zeg zelf heel vaak sorry en dankjewel en mijn kind zegt het ook. Ongevraagd.

Nu ga dus niet meer schreeuwen tegen mijn kinderen én als bonus ook niet tegen mijn man. Helemaal niet meer. Nergens om. Niet als we bijna te laat komen en een zekere kleuter wil geen jas aan en het regent. Ook niet als mijn man met de voordeur in zijn hand zegt dat hij dacht dat ik de luiers in zou pakken. Ook niet als op dat moment een dreumes gaat zeuren dat ze in de buggy wil terwijl we de buggy niet mee nemen (en ze klimt er toch in!) Ook niet als ik niks heb om aan te trekken en mijn man vraagt of ik al bijna klaar ben. Haha dat wordt dus lachen. Maar echt, we gaan lachen hier in huis. Heel veel lachen, want ik ben echt klaar met dat geschreeuw.

Ik heb vandaag al gemerkt dat als ik mijn impuls om te gaan commanderen weet in te houden, ik het omzet in humor. Ik doe een stapje terug en schiet in de lach. In plaats van een kleuter die niet meewerkt met aankleden, zie ik ineens een kind ondersteboven op de bank hangen met zijn benen over de leuning en denk: ja, zo krijg je je t-shirt dus niet aan. Ja, dat wordt pas echt lachen als het geen kerstvakantie is en we wel ergens heen moeten. Maar dan staan we dus gewoon maar eerder op. Lachend

Ik ben deze blog ook hierover begonnen omdat ik hiervoor externe motivatie nodig heb. Al een paar weken neem ik het me voor, maar ik vind nog te vaak dat ik een uitzondering moet maken. Terwijl dat onzin is. Het is zelfmedelijden, mijn ongeduld, mijn stress over te laat komen op school of mijn werk. Ik moet het gewoon niet meer doen. Ik zal er dagelijks even wat over schrijven. Om mezelf bewuster te maken en om de lol erin te houden. Een jaar niet schreeuwen. En er elke dag iets over schrijven. Gaat het me lukken?

 Doe je mee? Of ga je me volgen? Heb je tips?... ik ga het echt doen!