Tussen augustus en december 2014 ben ik hard aan de slag gegaan met mezelf. Want ook al waren er dingen buiten mij die mij uit mijn evenwicht brachten, ik moest zelf de balans terug vinden. Ik moest me staande houden.
Dat boek over omdenken met kinderen had ik natuurlijk uit moeten lezen, maar dat ligt nog halfgelezen te wachten tot ik het weer oppak.
Ik ben een cursus mindfulness gaan doen. Samen met mijn man. Althans, tegelijk maar in een andere groep. Beste kado dat ik mezelf heb kunnen geven. Het heeft mij weer dieper gebracht bij de kern, woorden gegeven aan mijn vermoedens, openingen in doodgelopen straten.
Mindfulness helpt je "te leren accepteren wat je niet kunt veranderen en te veranderen wat je niet kunt accepteren en het verschil te ontdekken"
Je krijgt eerst een tijd oefeningen om te onderzoeken bij jezelf, hoe voel je je, hoe kom je er achter wat je voelt in stressvolle situaties en hoe voelt het als je er echt helemaal in gaat zitten, dat gevoel. Wij hebben allemaal geleerd om er tekst aan te geven, aan die gevoelens. Teksten over hoe het zou moeten zijn, waarom het niet eerlijk is, waarom anderen jou anders moeten benaderen. Mindfulness helpt je bij je gevoel te blijven zonder oordeel, zonder tekst. Want gedachten zijn geen feiten. Iedereen heeft dagelijks tienduizenden gedachten, waarvan een groot deel negatief zijn. Iedereen, zo leer ik in de cursus. In een fractie van een seconde denk je tijdens een vergadering 'niemand neemt mij serieus' en voor je het weet denk je 'het wordt ook nooit wat met mij' Die gedachte wuif je meestal weer weg met een onzin natuurlijk en bewijzen waardoor je best leuk terecht bent gekomen, maar de gedachtes komen en gaan. Dat hebben we allemaal blijkbaar. Iemand die depressief is, vind het moeilijker om dat soort gedachtes uit te zetten of te toetsen op waarheid.
Ik was me niet meer zo bewust van die gedachten. Die heb ik natuurlijk ook. Ik ben te dik, zie er oud/lelijk uit, heb geen zelfdiscipline, trek weer eens de stomste kleren aan, ik lach te hard, hou geen rekening met anderen en wil alle aandacht naar me toe trekken. Afgelopen najaar kwamen er ook gedachtes bij als ik krijg nooit tijd voor mezelf, niemand begrijpt mij, niemand houdt rekening met mij, iedereen vind het maar vanzelfsprekend dat ik het wel weer oplos allemaal......
Iedereen, niemand, alles en nooit. Dat soort gedachtes zijn de moeite waard om te onderzoeken. Die zijn zelden (helemaal) waar. Niemand begrijpt mij?? Nee dat klopt waarschijnlijk, niemand begrijpt mij volledig, kan ook niet, ik begrijp het zelf niet eens altijd en ik vertel niet aan iedereen wat er in mij omgaat want dat gaat ze niks aan. Wat bedoel ik ermee dan? Ik zou willen dat iemand eens aan mij vroeg hoe het met me gaat. Dat iemand zijn best deed om mij te willen begrijpen. Iemand? Mijn man natuurlijk. Ik wil gewoon dat mijn man aan mij vraagt hoe het met mij gaat. Zeg. DAT dan...
DENK dat dan...
Afgelopen weekend woonde ik een huiskamer workshop bij van de schrijvers van het boek Opvoeden in een gestoorde wereld Eugenie, moeder van drie beschreef haar eigen strijd tussen haar kind willen volgen en haar eigen grenzen bewaken. Zij is de diepte ingegaan als het gaat om haar eigen gevoelens en bevestigt het belang van zelf onderzoek. Bovendien heeft ze de neurologische reactie in je hersenen onderzocht van de teksten die volgen op de emoties.
Wat ik ook in de cursus mindfulness leerde was dat we de neiging hebben om vervelende gevoelens zo snel mogelijk weg te willen jagen. We geven onszelf geruststellende verklaringen of reageren op mensen die ons een vervelend gevoel geven door ze af te bluffen, te overtreffen in de hoop dat ze snel stoppen met hun gedrag en dat ons vervelende gevoel snel weggaat. En dat werkt dus helemaal niet. Soms misschien op de korte termijn, maar wat veel beter werkt is je gevoel juist ervaren.
Tijdens een oefening in de cursus mindfulness moesten we een emotie oproepen en er naartoe gaan, het aandacht geven. Na afloop zei ik: ik heb het geprobeerd, maar het verdween zodra ik er aandacht aan wou geven. Ik moest er dan steeds weer over nadenken eerst om het gevoel weer terug te krijgen, maar het werd steeds moeilijker te vinden. De trainer zei: Je bent een natuurtalent, wat er gebeurde is precies wat er moet gebeuren, dan deed je het goed.'Als er een gevoel van frustratie of irritatie is in je lichaam dan ga je er met je aandacht naartoe en als je het gewoon kunt voelen, zonder dat het weg hoeft, dan zal je merken dat het oplost en naar beneden zakt, naar je buik. ' - uit: Opvoeden in een gestoorde wereld
Het is hier in huis weer gezellig. We zijn weer een gezin. Paul en ik hebben geleerd mekaar erkenning te geven en minder woorden te gebruiken om mekaar te begrijpen. Soms moet je juist stoppen met het in je hoofd proberen te verklaren en naar je hart gaan. Als we nu dreigen te gaan kibbelen, roept een van ons "tongzoenen!!" en snel komen we dan weer terug tot de kern; Liefde, cliché of niet, daar draait het echt om, al het andere is ballast.
