Ik hoor nog hoe Roel in het begin kon huilen. Zijn gehuil drong door tot in mijn zenuwen en deed me fysiek pijn. Radeloos werd ik ervan. Had ik toen maar geweten wat ik nu weet. Gelukkig heb ik geluisterd naar mijn gevoel en niet teveel naar alle ongevraagde adviezen van omgeving en consultatie bureau. De storm ging uiteindelijk na een aantal maanden liggen.
Het vreselijke huilen hield op, maar het was nog geen garantie dat we Roel makkelijk naar bed kregen. Nog tot zeker vier maanden na zijn eerste verjaardag moesten we hem in slaap zingen en wiegen. Mijn moeder heeft rond die tijd gevraagd of het zo wel moest en waarom ik hem niet eens gewoon liet huilen. 'Dan moet hij er een keer doorheen, maar dan leert hij het wel' Maar ik was niet van plan om mijn kind als een hond af te trainen, ik zet daar ons onderlinge vertrouwen niet voor op het spel.
Toen ik net moeder was geworden, werd ik overal onzeker van. Achter elke verandering in Roel's gedrag zag ik bewijzen van mijn onkunde en vermoedens van verschrikkelijke ziektes. Dat Roel zoveel huilde in het begin werd daar natuurlijk door versterkt en zo kwamen we bijna in een vicieuze cirkel, waar ik door veel lezen en praten met andere moeders niet in verstrikt ben geraakt.
In het begin wist ik nog niet dat babietjes allemaal huilen zodra je ze weg wilt leggen. Dat is hun instinct. Een baby weet niet dat jij als westerse moeder hebt geleerd dat je je kind moet wegleggen, terwijl het eeuwenoude instinct heeft geleerd dat je een baby bij je draagt. Wij behoren tot de dragende zoogdieren net als de apen. Niet tot de verstoppende zoogdieren zoals de muizen. Een mensenbaby heeft in zijn instinct meegekregen dat het direct moet waarschuwen als het alleen ligt. Voor het geval de groep verder trekt en er net een mammoet voorbij komt stampen.
Ik raakte ervan in de war. Mijn instinct zorgde ervoor dat ik mijn kind voortdurend op mij droeg en daarmee wisselde met mijn man om ook aan onze slaap te komen. Ik vroeg me wel steeds af of ik zo geen verkeerde gewoonten aanleerde. Of ik niet bezig was om mijn kind te afhankelijk van mij te maken en of ik het ongezond slaapgedrag aanleerde. Ik had toen nog hele andere ideeën van wat gezond was.
Meestal viel hij na een voeding heerlijk in slaap. maar hem dan slapend wegleggen was er niet bij. Zodra hij het matrasje voelde gingen zijn oogjes open en was het mis. Dus daar hield ik mee op. Dan maar op mij slapen. Het werd gedoogd door mijn omgeving omdat Roel vroeggeboren was, en wij samen een traumatische ervaring achter de rug hadden. Na vier maanden (omgerekend was hij toen twee maanden oud) heb ik hem weer eens overdag 'in zijn wieg' laten slapen en mijn moeder reageerde met "oh héél goed" Want dat moest hij toch leren.
Inmiddels weet ik dat een kind helemaal niet hoeft te leren om in zijn wieg te slapen of een ledikant. Waarom ook? Veel mensen geloven dat het wel verstandig is om op tijd te beginnen hiermee, omdat een kind anders té afhankelijk van je wordt. Onderzoek heeft gelukkig aangetoond dat kinderen die bij hun ouders slapen, opgroeien in vertrouwen en daardoor meer zelfvertrouwen ontwikkelen. De grap is dat ze hierdoor juist heel zelfstandig worden.
Het heeft mij wel een tijd gekost om die ideeën uit mijn hoofd te krijgen, want ik ben zelf in de jaren '70 gewoon met wieg in de sneeuw gezet, omdat dat goed was voor mijn longen. Ik bedoel te zeggen dat ik door mijn westerse opvoeding altijd gedacht heb dat kinderen alleen moesten leren slapen. Mijn instinct gaf aan dat dat niet klopte maar om daar naar te luisteren viel nog niet mee, want als je een kind hebt gekregen en je bent niet helemaal zeker, dan voelen mensen zich vrij snel uitgenodigd om advies te geven.
Toen we eenmaal de draagdoek hadden ontdekt, heeft Roel veel slaapjes daarin gedaan. Eindeloos veel heb ik gewandeld met hem zodat hij kon slapen. Toen hij ongeveer een jaar oud was, hebben we boven een hangmat opgehangen waar hij overdag in sliep zodat wij onze handen vrij hadden en dat werkte ook heel goed.
Ik denk dat Roel het eerste jaar echt moeite heeft gehad om zelf in slaap te komen. Hij werd gewiegd tot hij sliep en nog vaak was het drama, vooral als ik haast had. Nu hij 21 maanden oud is, lukt het eindelijk beter door voor te lezen en tegen hem te zeggen dat hij lekker gaat slapen. Ik blijf bij hem tot hij slaapt en aan het begin van de nacht wordt hij wakker en komt hij bij me in bed tot de volgende ochtend. Je ziet dat hij meer vertrouwen heeft en niet meer bang is dat ik weg ga. Omdat hij borstvoeding krijgt, maakt hij me wel vaak even wakker 's nachts. Tegenwoordig kan hij ook vertellen waarvoor; de mededeling of het verzoek is dan 'op' of 'uit'. Maar ik slaap meestal snel weer verder en heb geen tekort aan slaap.
Ik hoop natuurlijk wel dat de moeders met ervaring gelijk hebben en dat mijn kind rond de kleuterleeftijd gaat vragen om een eigen bed. Het heeft weer alles met verwachtingen te maken. Zolang ik hoopte op een nacht helemaal doorslapen werd ik voortdurend gefrustreerd door deze irreële hoop. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik er nu naar kan verlangen om naast hem te slapen. Laatst trok iemand daar een snelle onverwachte conclusie uit dat ik het dus voor mezelf deed. Grappig toch, dat je dat dan in de schoenen wordt geschoven. Het níet samen slapen en je kind in een aparte kamer leggen, dat doe je voor jezelf. Er is geen baby die daarom vraagt.
http://www.lalecheleague.nl/Nachtvoedingen/Veilig-samen-slapen.html
http://www.natuurlijkouderschap.org/wat-zijn-de-voordelen-van-samen-slapen-met-de-baby/
http://www.borstvoeding.com/aanverwant/samen-slapen/hoe.html
zaterdag 30 juli 2011
maandag 18 juli 2011
Draagdoeken, Saries en hangmatten
Toen ik in India werkte voor een mobiel medisch team, kreeg ik wel eens vragen van moeders waarom hun kind nog niet liep. De kinderen werden voortdurend in de Sarie gedragen en tussendoor werden ze in een hangmat gelegd, ook van een Sarie gemaakt. Een Sarie is een doek van 4 tot 5 meter lang dat als traditionele kleding dient voor Indiase vrouwen. Ik dacht: vind je het gek dat een kind zo niet leert te lopen, het kan nooit oefenen!
Inmiddels ben ik terug in Nederland en is een van mijn Saries al tot hangmat omgeturnd in de babyslaapkamer. Roel slaapt er alle middagslaapjes in. Ik had een draagdoek gekregen van een vriendin en was verbaasd dat de verpleegkundigen in het ziekenhuis nieuwsgierig kwamen gluren toen ik voor controle kwam. Ze waren helemaal verbaasd over hoe de knoop zat, maar het leek ze wel handig. Omdat zowel mijn zus als vriendin hun kinderen gedragen hadden in een doek, dacht ik dat het niet zo heel uitzonderlijk was. Een draagdoek is een doek van meestal 4 tot 5 meter lang dat met eindeloos veel verschillende knopen kan worden gebruikt om kinderen tot 18 kilo te dragen.
Ik heb Roel de eerste maanden gedragen in de doek als we ergens heen moesten. In de komma of kangaroe knoop. Op een draagdoeken forum kreeg ik het advies om hem rechtop te dragen, buik tegen buik, knietjes omhoog. Hij was toen nog zo klein en ik zo onzeker dat ik me heb laten tegenhouden door de fysio die het vanwege zijn heupen geen goed idee vond. Jammer dat ik toen niet beter wist, en de fysio ook niet, het was helemaal niet nodig geweest om te wachten.
Toen Roel ongeveer zeven maanden oud was, kreeg hij een bloedtransfusie waar hij heel erg actief van werd en een paar dagen slecht kon slapen. Op dag twee was hij om 19.00 uur nog wakker sinds die ochtend 11 uur en ik kwam nergens aan toe. De draagdoek, ik had inmiddels een eigen rekbare doek in huis, bracht uitkomst. Hij volgde erin alles wat ik deed, maar tijdens het ophangen van de was gebeurde er iets heerlijks; ik voelde hem eerst helemaal ontspannen en voor ik het doorhad, sliep hij warm tegen me aan.
Op internet is veel te vinden over de voordelen van dragen. Mijn eerste argument was eigenlijk dat ik mijn handen vrij zou hebben, maar zoekend naar manieren om goed te dragen, kwam ik artikelen tegen waarin werd uitgelegd dat een kind zich ook heel goed ontwikkelt vanuit een draagdoek. Mijn negen weken te vroeg geboren prematuurtje loopt extra risico om sociaal meer moeite te hebben om mee te komen, maar door te dragen, geef je het een veilige positie om de wereld te ontdekken en van jouw gezicht af te lezen hoe hij sociale situatie kan interpreteren.
Toen Roel zes kilo was, in zijn geval met acht maanden, voldeed de rekbare doek niet meer en gingen we over op een sterkere geweven doek. Mijn man ging ook mee in de draagkoorts en deed boodschappen met zijn zoon op zijn buik. Later kwam er een voorgevormde draagdoek bij, maar ikzelf vond een doek knusser aanvoelen dus bleef ik de doek gebruiken terwijl mijn man de bondolino gebruikte.
Ik las dat veel moeders mekaar adviseerden over rugdragen, maar het duurde bij ons vrij lang voor ik daaraan mee deed. Het voelde heel lang niet fijn om hem op mijn rug te doen. Ik had het idee dat we het allebei nodig hadden om mekaar te kunnen zien. Inmiddels ben ik vrij handig in rugknopen en laat Roel zich lachend op mijn rug zwaaien. Hij vind het nu met twintig maanden leuk om over je schouder heen te kijken waar we heen gaan en kwebbelt vrolijk in je oor.
Dragen heeft vele voordelen die ik ook persoonlijk ervaren heb. Je hebt je handen vrij, ja dat is mooi voor de westerse vrouw die altijd wat anders wil doen dan stilzitten met haar kroost. Daarnaast helpt het bij de lichamelijke, emotionele en sociale ontwikkeling van het kind. Als je borstvoeding geeft, helpt het ook nog je productie verhogen. Winkelen is een heel stuk makkelijker, je hoeft niet op de lift te wachten en stoot geen mensen voor hun voeten. Je kan de roltrap op en past door alle gangpaden. Alleen kleding passen is wat lastig.
Mijn moeder kwam een keer oppassen en wees ons erop dat de kinderwagen een lekke band had. Wij hadden hem maanden niet gebruikt en hebben hem op zolder gezet.
Ik heb spijt dat ik Roel niet eerder ben gaan dragen, maar we hebben het behoorlijk ingehaald inmiddels. Het is een vrolijk kind dat de kat uit de boom kijkt met andere kinderen, maar ook wel heel lief samen kan spelen en zijn blokjes lego kan delen. Hij loopt inmiddels ook nog los, en als hij uitgespeeld is in de speeltuin en hij ziet de ringsling om mijn schouder, strekt hij zijn handjes naar me uit zodat ik hem op mijn heup kan zetten en naar huis kan lopen.
Een groot nadeel van draagdoeken is dat één doek niet zo duur is, zeker vergeleken met een kinderwagen, maar je wil er altijd meer. Wij hebben nu een rekbare doek, een zomerdoek, lente doek én een gewoon leuke paarse doek. Daarnaast een voorgevormde doek én een shortie die vooral als ringsling dienst doet. Als ik op het forum aankondig dat ik 'stash happy' ben, gelooft niemand mij.
Op het moment zijn er twee uit logeren bij een pasgeboren meisje. Ze gaan mee naar India want de moeder ken ik uit de tijd dat ik daar woonde. Dan kunnen de Indiase moeders op hun beurt mijn vriendin nakijken want hoewel dragen daar redelijk gewoon is, die rare ergonomische knopen zie je daar niet. Wie weet zet ze er nog een trend mee in gang!
Inmiddels ben ik terug in Nederland en is een van mijn Saries al tot hangmat omgeturnd in de babyslaapkamer. Roel slaapt er alle middagslaapjes in. Ik had een draagdoek gekregen van een vriendin en was verbaasd dat de verpleegkundigen in het ziekenhuis nieuwsgierig kwamen gluren toen ik voor controle kwam. Ze waren helemaal verbaasd over hoe de knoop zat, maar het leek ze wel handig. Omdat zowel mijn zus als vriendin hun kinderen gedragen hadden in een doek, dacht ik dat het niet zo heel uitzonderlijk was. Een draagdoek is een doek van meestal 4 tot 5 meter lang dat met eindeloos veel verschillende knopen kan worden gebruikt om kinderen tot 18 kilo te dragen.
Ik heb Roel de eerste maanden gedragen in de doek als we ergens heen moesten. In de komma of kangaroe knoop. Op een draagdoeken forum kreeg ik het advies om hem rechtop te dragen, buik tegen buik, knietjes omhoog. Hij was toen nog zo klein en ik zo onzeker dat ik me heb laten tegenhouden door de fysio die het vanwege zijn heupen geen goed idee vond. Jammer dat ik toen niet beter wist, en de fysio ook niet, het was helemaal niet nodig geweest om te wachten.
Toen Roel ongeveer zeven maanden oud was, kreeg hij een bloedtransfusie waar hij heel erg actief van werd en een paar dagen slecht kon slapen. Op dag twee was hij om 19.00 uur nog wakker sinds die ochtend 11 uur en ik kwam nergens aan toe. De draagdoek, ik had inmiddels een eigen rekbare doek in huis, bracht uitkomst. Hij volgde erin alles wat ik deed, maar tijdens het ophangen van de was gebeurde er iets heerlijks; ik voelde hem eerst helemaal ontspannen en voor ik het doorhad, sliep hij warm tegen me aan.
Op internet is veel te vinden over de voordelen van dragen. Mijn eerste argument was eigenlijk dat ik mijn handen vrij zou hebben, maar zoekend naar manieren om goed te dragen, kwam ik artikelen tegen waarin werd uitgelegd dat een kind zich ook heel goed ontwikkelt vanuit een draagdoek. Mijn negen weken te vroeg geboren prematuurtje loopt extra risico om sociaal meer moeite te hebben om mee te komen, maar door te dragen, geef je het een veilige positie om de wereld te ontdekken en van jouw gezicht af te lezen hoe hij sociale situatie kan interpreteren.
Toen Roel zes kilo was, in zijn geval met acht maanden, voldeed de rekbare doek niet meer en gingen we over op een sterkere geweven doek. Mijn man ging ook mee in de draagkoorts en deed boodschappen met zijn zoon op zijn buik. Later kwam er een voorgevormde draagdoek bij, maar ikzelf vond een doek knusser aanvoelen dus bleef ik de doek gebruiken terwijl mijn man de bondolino gebruikte.
Ik las dat veel moeders mekaar adviseerden over rugdragen, maar het duurde bij ons vrij lang voor ik daaraan mee deed. Het voelde heel lang niet fijn om hem op mijn rug te doen. Ik had het idee dat we het allebei nodig hadden om mekaar te kunnen zien. Inmiddels ben ik vrij handig in rugknopen en laat Roel zich lachend op mijn rug zwaaien. Hij vind het nu met twintig maanden leuk om over je schouder heen te kijken waar we heen gaan en kwebbelt vrolijk in je oor.
Dragen heeft vele voordelen die ik ook persoonlijk ervaren heb. Je hebt je handen vrij, ja dat is mooi voor de westerse vrouw die altijd wat anders wil doen dan stilzitten met haar kroost. Daarnaast helpt het bij de lichamelijke, emotionele en sociale ontwikkeling van het kind. Als je borstvoeding geeft, helpt het ook nog je productie verhogen. Winkelen is een heel stuk makkelijker, je hoeft niet op de lift te wachten en stoot geen mensen voor hun voeten. Je kan de roltrap op en past door alle gangpaden. Alleen kleding passen is wat lastig.
Mijn moeder kwam een keer oppassen en wees ons erop dat de kinderwagen een lekke band had. Wij hadden hem maanden niet gebruikt en hebben hem op zolder gezet.
Ik heb spijt dat ik Roel niet eerder ben gaan dragen, maar we hebben het behoorlijk ingehaald inmiddels. Het is een vrolijk kind dat de kat uit de boom kijkt met andere kinderen, maar ook wel heel lief samen kan spelen en zijn blokjes lego kan delen. Hij loopt inmiddels ook nog los, en als hij uitgespeeld is in de speeltuin en hij ziet de ringsling om mijn schouder, strekt hij zijn handjes naar me uit zodat ik hem op mijn heup kan zetten en naar huis kan lopen.
Een groot nadeel van draagdoeken is dat één doek niet zo duur is, zeker vergeleken met een kinderwagen, maar je wil er altijd meer. Wij hebben nu een rekbare doek, een zomerdoek, lente doek én een gewoon leuke paarse doek. Daarnaast een voorgevormde doek én een shortie die vooral als ringsling dienst doet. Als ik op het forum aankondig dat ik 'stash happy' ben, gelooft niemand mij.
Op het moment zijn er twee uit logeren bij een pasgeboren meisje. Ze gaan mee naar India want de moeder ken ik uit de tijd dat ik daar woonde. Dan kunnen de Indiase moeders op hun beurt mijn vriendin nakijken want hoewel dragen daar redelijk gewoon is, die rare ergonomische knopen zie je daar niet. Wie weet zet ze er nog een trend mee in gang!
donderdag 14 juli 2011
Borstvoeding; verwachtingen, twijfels en maffia.
Toen ik nog zwanger was van Roel vroeg mijn vriendin of ik me goed had voorbereid op de borstvoeding. Ik was toen nog geen twintig weken zwanger en antwoordde met een vraag: dat is toch gewoon onze natuur? Ik dacht dat het wel los zou lopen. Ze plaagt me er nog wel eens mee.
Wanneer je in de westerse wereld wil borstvoeden, kun je het heel moeilijk krijgen. Wij hadden een moeilijke start omdat Roel prematuur geboren werd, daarover schrijf ik vast nog een keer een blog, maar los daarvan liggen de verwachtingen en de werkelijkheid ver uit elkaar. Roel kreeg in het begin 12 keer per dag 10cc melk. Ik mocht het niet geven want ik kreeg medicatie die in de borstvoeding terecht kwam, maar toen Roel de uitgerekende datum had bereikt en meer dan drie kilo was, wou hij nog steeds 12 keer per dag aan de borst. Ik dacht dat er iets mis met hem was omdat het ziekenhuis zijn afgekolfde voedingen had afgebouwd tot 8 per dag. Ik dacht dat ik te weinig voeding maakte waardoor hij vaker moest bijtanken.
Gelukkig werd ik op www.borstvoeding.com gewezen en op het borstvoedingsforum, hier kreeg ik veel handige informatie en vooral veel moeders en lactatiekundigen die mijn twijfels en problemen snapten en de tijd namen om mijn vragen te beantwoorden. Want wat roept het vragen op! Dat bedenk je niet van te voren, dat je dat allemaal niet weet.
Ik bleek hele verkeerde verwachtingen te hebben en werd steeds teleurgesteld omdat het helemaal niet liep zoals ik bedacht had. Ik moest ophouden met denken te kunnen voorspellen hoelaat hij zou komen, hoeveel hij moest slapen en hoelang hij moest drinken. Ik had daar helemaal niets over te zeggen. Ik moest ook ophouden te denken dat als het anders liep, dat ik geen goede moeder was of dat er iets niet goed was met Roel. Er was niks mis met mijn zoon. Één nacht was hij vanaf 4 uur in de ochtend elk uur gekomen. Wanhopig schreef ik mijn nood op het forum en moeders antwoordden: hij is waarschijnlijk aan het regelen. Oh? Wat knap van mijn kind, ik was gewoon trots op hem. Hij ging zelf regelen dat mijn borsten meer moesten maken. Wow....
Ik heb altijd fulltime-plus banen gehad en ben gewend om al mijn vrije tijd nuttig te besteden. Vrijwilligerswerk en studies zorgden ervoor dat ik nooit stil zat. Nu moest ik wel stil zitten. Ik had rust nodig om te voeden en tussen de voedingen door kwam ik niet echt ergens anders aan toe want voor je het wist was ik weer nodig. En elke keer dacht ik; ik hoop dat ik nu even drie uur pauze krijg. Veel te hoge verwachting en helemaal niet reëel. Maar het kwam mij soms gewoon niet uit. Dan had ik eigenlijk andere plannen. Dom, want in die eerste maanden heb je helemaal niet in de hand hoe het gaat. Ik heb vaak gedacht 'Waarom vertelt niemand je dat van te voren?' , maar de waarheid is dat me dat wel verteld is, maar dan dacht ik 'dat zullen we nog wel eens zien'
Nu geef ik zelf adviezen aan nieuwbakken moeders. Ik wil heel graag voorkomen dat zij dezelfde worsteling moeten doormaken. Ik ben best fanatiek soms in het geven van informatie, ik wil zo graag dat zo'n moeder ook gaat ervaren hoe fijn het is. Erger nog, onlangs hebben een aantal goede vriendinnen mij fanatiek genoemd. Borstvoedingsmaffia. Vanuit meerdere hoeken werd me zelfs gezegd dat het storend was en andere moeders een schuldgevoel kon geven. Eerst dacht ik Najazeg, don't kill the messenger, kan ik er wat aan doen dat borstvoeding beter is? Dat het zoveel meer is dan voeding alleen en dat het voor de hechting heel belangrijk is? Die onderzoeken spreken toch voor zich? Maar ik snap eigenlijk ook wel dat als je ook borstvoeding had willen geven en het is door welke omstandigheid dan ook niet gelukt, dat het niet leuk is om te horen. Het heeft dan ook niet zo heel veel zin meer om te proberen te overtuigen.
Dus heb ik me voorgenomen om mijn pijlen te richten op de mensen die wel overtuigd moeten worden. CB verpleegkundigen en artsen die adviseren om te stoppen met borstvoeding omdat ze niet weten hoe ze een probleem op kunnen lossen. Ik zou graag zien dat moeders eerder om hulp vragen, maar dat hulpverleners dan ook wel de juiste informatie geven of anders verwijzen naar iemand die het wel weet.
Dankzij het forum en mijn eigen moeder instinct geef ik nog steeds borstvoeding. Mijn dreumes kan er zelf om vragen en ik vind dat nu aandoenlijk terwijl ik vroeger altijd dacht dat dat een teken was dat een kind te oud was voor borstvoeding. Ik zie het nu als een teken dat hij zelf heel goed weet wat goed voor hem is. Hij gebruikt het als troost, als knuffel en als slaapmiddel. Zo voelt het goed.
Wanneer je in de westerse wereld wil borstvoeden, kun je het heel moeilijk krijgen. Wij hadden een moeilijke start omdat Roel prematuur geboren werd, daarover schrijf ik vast nog een keer een blog, maar los daarvan liggen de verwachtingen en de werkelijkheid ver uit elkaar. Roel kreeg in het begin 12 keer per dag 10cc melk. Ik mocht het niet geven want ik kreeg medicatie die in de borstvoeding terecht kwam, maar toen Roel de uitgerekende datum had bereikt en meer dan drie kilo was, wou hij nog steeds 12 keer per dag aan de borst. Ik dacht dat er iets mis met hem was omdat het ziekenhuis zijn afgekolfde voedingen had afgebouwd tot 8 per dag. Ik dacht dat ik te weinig voeding maakte waardoor hij vaker moest bijtanken.
Gelukkig werd ik op www.borstvoeding.com gewezen en op het borstvoedingsforum, hier kreeg ik veel handige informatie en vooral veel moeders en lactatiekundigen die mijn twijfels en problemen snapten en de tijd namen om mijn vragen te beantwoorden. Want wat roept het vragen op! Dat bedenk je niet van te voren, dat je dat allemaal niet weet.
Ik bleek hele verkeerde verwachtingen te hebben en werd steeds teleurgesteld omdat het helemaal niet liep zoals ik bedacht had. Ik moest ophouden met denken te kunnen voorspellen hoelaat hij zou komen, hoeveel hij moest slapen en hoelang hij moest drinken. Ik had daar helemaal niets over te zeggen. Ik moest ook ophouden te denken dat als het anders liep, dat ik geen goede moeder was of dat er iets niet goed was met Roel. Er was niks mis met mijn zoon. Één nacht was hij vanaf 4 uur in de ochtend elk uur gekomen. Wanhopig schreef ik mijn nood op het forum en moeders antwoordden: hij is waarschijnlijk aan het regelen. Oh? Wat knap van mijn kind, ik was gewoon trots op hem. Hij ging zelf regelen dat mijn borsten meer moesten maken. Wow....
Ik heb altijd fulltime-plus banen gehad en ben gewend om al mijn vrije tijd nuttig te besteden. Vrijwilligerswerk en studies zorgden ervoor dat ik nooit stil zat. Nu moest ik wel stil zitten. Ik had rust nodig om te voeden en tussen de voedingen door kwam ik niet echt ergens anders aan toe want voor je het wist was ik weer nodig. En elke keer dacht ik; ik hoop dat ik nu even drie uur pauze krijg. Veel te hoge verwachting en helemaal niet reëel. Maar het kwam mij soms gewoon niet uit. Dan had ik eigenlijk andere plannen. Dom, want in die eerste maanden heb je helemaal niet in de hand hoe het gaat. Ik heb vaak gedacht 'Waarom vertelt niemand je dat van te voren?' , maar de waarheid is dat me dat wel verteld is, maar dan dacht ik 'dat zullen we nog wel eens zien'
Nu geef ik zelf adviezen aan nieuwbakken moeders. Ik wil heel graag voorkomen dat zij dezelfde worsteling moeten doormaken. Ik ben best fanatiek soms in het geven van informatie, ik wil zo graag dat zo'n moeder ook gaat ervaren hoe fijn het is. Erger nog, onlangs hebben een aantal goede vriendinnen mij fanatiek genoemd. Borstvoedingsmaffia. Vanuit meerdere hoeken werd me zelfs gezegd dat het storend was en andere moeders een schuldgevoel kon geven. Eerst dacht ik Najazeg, don't kill the messenger, kan ik er wat aan doen dat borstvoeding beter is? Dat het zoveel meer is dan voeding alleen en dat het voor de hechting heel belangrijk is? Die onderzoeken spreken toch voor zich? Maar ik snap eigenlijk ook wel dat als je ook borstvoeding had willen geven en het is door welke omstandigheid dan ook niet gelukt, dat het niet leuk is om te horen. Het heeft dan ook niet zo heel veel zin meer om te proberen te overtuigen.
Dus heb ik me voorgenomen om mijn pijlen te richten op de mensen die wel overtuigd moeten worden. CB verpleegkundigen en artsen die adviseren om te stoppen met borstvoeding omdat ze niet weten hoe ze een probleem op kunnen lossen. Ik zou graag zien dat moeders eerder om hulp vragen, maar dat hulpverleners dan ook wel de juiste informatie geven of anders verwijzen naar iemand die het wel weet.
Dankzij het forum en mijn eigen moeder instinct geef ik nog steeds borstvoeding. Mijn dreumes kan er zelf om vragen en ik vind dat nu aandoenlijk terwijl ik vroeger altijd dacht dat dat een teken was dat een kind te oud was voor borstvoeding. Ik zie het nu als een teken dat hij zelf heel goed weet wat goed voor hem is. Hij gebruikt het als troost, als knuffel en als slaapmiddel. Zo voelt het goed.
woensdag 13 juli 2011
Starten
Als een trage veerboot schuift de wasmand langs me voorbij, gevolgd door een serieus kijkende dreumes die een voor mij onduidelijk plan heeft. Maar zijn gezicht staat op belangrijk. De droge was die ik in de mand had gegooid is eruit gehaald en ligt verspreid over het balkon. Ik zal iets anders moeten gebruiken om de was mee naar binnen te nemen want de wasmand is nu duidelijk in gebruik. Gevuld met dreumes.
"Daar krijg je een pittige aan", dreigde een verpleegkundige in het ziekenhuis. Roel liet toen al zijn temperament zien en kon verschrikkelijk huilen als hij honger had, moe of overprikkeld was. De eerste maanden thuis hebben we heel moeilijk gevonden. Roel huilde heel veel en leek soms ontroostbaar. Zijn huilen dreef me soms tot wanhoop en iedereen leek er iets anders van te vinden.
Ik ben zelf heel veel gaan lezen en stuitte tot mijn grote opluchting op de term Attachment Parenting. Beetje rare term natuurlijk, want je zou toch denken dat elke ouder erop gericht is om zijn kind goed te laten hechten. Het blijkt in de westerse wereld nogal ingewikkeld te zijn geworden. We willen wel hechten, maar het moet niet teveel tijd kosten.
Borstvoeding is een hele belangrijke factor in de hechting, dat hoef ik niemand uit te leggen, maar toch geven moeders in Nederland gemiddeld maar 1 maand borstvoeding, terwijl wij biologisch gezien zijn gemaakt om 3 tot 7 jaar borstvoeding te krijgen. In de wereld is het gemiddelde 4 jaar! Ik zet daar een uitroepteken achter omdat dat in Nederland heel gek blijkt te zijn. Als ik zeg dat ik borstvoeding geef, vinden mensen dat eigenlijk raar. Niemand vind het raar dat het voedingscentrum adviseert om kinderen melk te geven, maar wel als dat moedermelk zou zijn, terwijl dat toch vele malen natuurlijker is dan koemelk? Koemelk is toch het alternatief en niet andersom?
Naast zogen doe ik ook nog aan dragen. Zo heeft de natuur het bedoeld, wij zijn dragende zoogdieren net als de apen. Andere zoogdieren zijn vluchters en verstoppers. Vluchtende zoogdieren kunnen binnen een uur staan om weg te kunnen rennen, verstoppende zoogdieren hebben vettere melk zodat hun nestje lekker lang slaapt en zichzelf niet verraad. Westerse mensen zijn zich als verstoppers gaan gedragen; ze geven hun kind een flinke voeding en leggen ze weg in de hoop dat ze lang blijven slapen. En als dat niet gebeurt, gaan ze advies vragen, want er klopt iets niet. Wat zo jammer is, is dat bijna niemand dan zegt dat het heel normaal gezond instinct is voor een baby om te huilen als het ontdekt dat het niet bij 'de groep' is.
Dus draag ik in ergonomische doeken. Niet de hele dag en niet meer overal naartoe, tegenwoordig wil Roel erg graag zelf achter de buggy aan lopen, maar we dragen als het nodig is uren achter elkaar. Het is leerzaam en veilig en hij kan zo ook nog bij je slapen. Lekker strak tegen je aan en ik zweer het je, het is helemaal niet zwaar.
Ik hoor ongeduldig gegil vanaf het balkon, Roel zit er op zijn knietjes in met zijn handjes op de rand en is boos. Hij duwt en trekt alsof hij wil dat de mand zo gaat schuiven. Maar het lukt niet en Roel gilt heel boos en roept Neeeeeee!! Als ik hem nu uit de mand haal weet ik zeker dat hij driftig wordt. Ik vraag; doet ie het niet? NEEEEEEE gilt Roel en hij rukt aan de rand. Moet er benzine in? NEEEEEEEEE!!! tranen lopen nu over zijn wangen en ik weet het ook even niet meer. Ik geef hem mijn sleutels. Je moet hem ook eerst starten toch? Nog een laatste snik... Ja......
"Daar krijg je een pittige aan", dreigde een verpleegkundige in het ziekenhuis. Roel liet toen al zijn temperament zien en kon verschrikkelijk huilen als hij honger had, moe of overprikkeld was. De eerste maanden thuis hebben we heel moeilijk gevonden. Roel huilde heel veel en leek soms ontroostbaar. Zijn huilen dreef me soms tot wanhoop en iedereen leek er iets anders van te vinden.
Ik ben zelf heel veel gaan lezen en stuitte tot mijn grote opluchting op de term Attachment Parenting. Beetje rare term natuurlijk, want je zou toch denken dat elke ouder erop gericht is om zijn kind goed te laten hechten. Het blijkt in de westerse wereld nogal ingewikkeld te zijn geworden. We willen wel hechten, maar het moet niet teveel tijd kosten.
Borstvoeding is een hele belangrijke factor in de hechting, dat hoef ik niemand uit te leggen, maar toch geven moeders in Nederland gemiddeld maar 1 maand borstvoeding, terwijl wij biologisch gezien zijn gemaakt om 3 tot 7 jaar borstvoeding te krijgen. In de wereld is het gemiddelde 4 jaar! Ik zet daar een uitroepteken achter omdat dat in Nederland heel gek blijkt te zijn. Als ik zeg dat ik borstvoeding geef, vinden mensen dat eigenlijk raar. Niemand vind het raar dat het voedingscentrum adviseert om kinderen melk te geven, maar wel als dat moedermelk zou zijn, terwijl dat toch vele malen natuurlijker is dan koemelk? Koemelk is toch het alternatief en niet andersom?
Naast zogen doe ik ook nog aan dragen. Zo heeft de natuur het bedoeld, wij zijn dragende zoogdieren net als de apen. Andere zoogdieren zijn vluchters en verstoppers. Vluchtende zoogdieren kunnen binnen een uur staan om weg te kunnen rennen, verstoppende zoogdieren hebben vettere melk zodat hun nestje lekker lang slaapt en zichzelf niet verraad. Westerse mensen zijn zich als verstoppers gaan gedragen; ze geven hun kind een flinke voeding en leggen ze weg in de hoop dat ze lang blijven slapen. En als dat niet gebeurt, gaan ze advies vragen, want er klopt iets niet. Wat zo jammer is, is dat bijna niemand dan zegt dat het heel normaal gezond instinct is voor een baby om te huilen als het ontdekt dat het niet bij 'de groep' is.
Dus draag ik in ergonomische doeken. Niet de hele dag en niet meer overal naartoe, tegenwoordig wil Roel erg graag zelf achter de buggy aan lopen, maar we dragen als het nodig is uren achter elkaar. Het is leerzaam en veilig en hij kan zo ook nog bij je slapen. Lekker strak tegen je aan en ik zweer het je, het is helemaal niet zwaar.
Ik hoor ongeduldig gegil vanaf het balkon, Roel zit er op zijn knietjes in met zijn handjes op de rand en is boos. Hij duwt en trekt alsof hij wil dat de mand zo gaat schuiven. Maar het lukt niet en Roel gilt heel boos en roept Neeeeeee!! Als ik hem nu uit de mand haal weet ik zeker dat hij driftig wordt. Ik vraag; doet ie het niet? NEEEEEEE gilt Roel en hij rukt aan de rand. Moet er benzine in? NEEEEEEEEE!!! tranen lopen nu over zijn wangen en ik weet het ook even niet meer. Ik geef hem mijn sleutels. Je moet hem ook eerst starten toch? Nog een laatste snik... Ja......
Abonneren op:
Posts (Atom)