Dat je dat KÁN

Kort na mijn vorige post zijn we de kerstboom op gaan tuigen. Mooi voorbeeld van: je moet je eigen blog eens lezen. Want ik kan het echt niet altijd voorkomen.
Een kunstboom van zolder gehaald, twee dozen erbij, een peuter en een kleuter die enthousiast de dozen open maken en aan elkaar en aan mij laten zien dat er ballen en slingers inzitten. Waar zijn de lichtjes dan? De lichtjes moeten eerst.

Ik wil eerst de drie delen kunstboom in elkaar zetten en dat lukt niet meteen. De delen lijken niet meer te passen, of ik weet niet meer welk deel waar moet. Terwijl ik worstel om het topzware middenstuk te passen in het gat van het onderdeel, vragen mijn lieverds om de beurt 'waar moet deze?' of 'mag ik de slingers er al in doen?' Na drie dappere pogingen krijg ik de top op mijn kop en van schrik schreeuw ik te hard. Kort maar te hard.

Mijn man komt net de trap af met een lichtslinger en zegt dat ik mijn eigen blog eens moet lezen. Ik zit met twee kinderen in mijn armen op de bank even uit te puffen en weer tot mezelf te komen. Daarna lukt het weer helemaal om in alle rust met goede hulp van de kinderen de boom op te tuigen. Ik laat ook zonder moeite los hoe de boom er uit ziet. Vorig jaar heb ik het statief nog bedekt met kerstpapier. Ik kan dat papier niet vinden en een ander rood kleed ligt niet waar het hoort dus ik laat het zitten. Er komt iets over me van: nouja, dan is het zo.

De volgende dag op mijn werk laat ik trots de foto's zien van de kinderen die de boom optuigen. Ik vertel grinnikend dat ik de lelijkste boom van Haarlem heb en dat de slingers er in gesmeten zijn en dat het er niet uitziet, maar het kan me niks schelen. Mijn collega moet lachen. 'ik zou gek worden als een slingertje een beetje verkeerd hing' en ik geniet van haar verontwaardiging. 'ik zou hem het raam uitgooien, echt waar. Of hem 's avonds opnieuw doen'
Om mijn lieve collega te plezieren en vooral om mijn eigen lol, maak nog een paar extra foto's van de lelijkste kanten van de boom.

De volgende dag laat ik de speciaal voor haar genomen foto's zien. Ze haalt collega's erbij en op de gang worden de foto's op mijn telefoon uitgebreid bekritiseerd. Kijk nou!! die kaarsjes hangen gewoon naar beneden en dat kralensnoer... daar krijg je toch jeuk van. Hoe kan je daar onder zitten??

Ik doe er nog maar een schepje bovenop en vertel van het kerstkransjes fiasco. Zelf gemaakt van eiwit en poedersuiker, superlekker knapperig..... Maar uit de pot trekt het vocht aan en wordt zacht en kleverig als kauwgom. Ik had er maizena in moeten doen, tipt iemand op facebook. 

'Jij bent echt niet goed' Hoofdschuddend voegt ze er 'met je smeltende kransjes..' Ik moet alleen maar  harder lachen. 

Vandaag heeft ze weer aan iedereen die het horen wou, verteld van mijn kerstboom. 'Walgstantelijk is ie! Echt waar!'

Als ik weer alleen aan mijn computer zit komt ze bij me staan. 

'Maar nou ff serieus, ik snap echt niet hoe je het doet, bij mij moet alles netjes zijn anders wordt ik gek' 

Wil je het echt weten?

Ja, echt

Je moet soms even Zenn gaan 

Ja doei, ik kan dat dus niet he? Zit veel te veel in mijn hoofd.

Nee echt, ff in stilte luisteren naar hoe je je voelt. Hoe zit ik er bij, hoe voelt mijn voet en mijn knie, heb ik ergens pijn en niet meer al die dingen in je hoofd, dat geklets van wat je nog moet of wat je er van vind, al die gedachten dus, ff niet naar luisteren. En als ze toch komen moet je je afvragen of ze echt waar zijn. Ze moeten mij altijd hebben, het houd ook nooit eens op. Dat soort gedachtes zijn meestal niet waar. 

Ik zie dat ze snapt wat ik bedoel. 

'ik zit zoveel in mijn hoofd'

Ik zweer het je, zeg ik, als je regelmatig even in stilte naar jezelf luistert, wordt je echt rustiger en kun je veel meer gaan loslaten. Voor je het weet mogen mijn kinderen jouw kerstboom optuigen. 

Hahahaha ........ dat dacht ik niet.

KLAAR, IK ZIT HIER

Je wil liefdevol zijn, tot tien tellen en dan valt onverwacht dat glas om en je vloekt te hard. Of je kind wil niet opruimen/ aankleden/ dooreten en wat je ook doet of zegt, hij doet het niet en je wordt uiteindelijk toch boos. Terwijl je het niet wou. Je had het je echt voorgenomen om geduldig te blijven en het is niet gelukt.
Zoveel moeders heb ik daar inmiddels over gehoord. Ze willen wel geduldig zijn, ze vinden dat hun kind daar recht op heeft en toch... uiteindelijk... verliezen ze hun geduld.

Hoe komt dat nou? 

Dat komt omdat je er teveel over nadenkt. Je vindt er waarschijnlijk van alles van. Van wat je kind doet en van wat je zelf doet en of je wel een goede moeder bent en hoe je moeder dat vroeger deed en waarom jouw kind veel moeilijker luistert dan andere kinderen en voor je het weet voer je hele gesprekken in je hoofd over hoe het zou moeten zijn en hoe je het zo kan krijgen en ben je er niet meer bij. Want dat is wat er gebeurt als je nadenkt, je bent niet meer in het nu. En je bent niet meer bij jezelf.

Wij hebben onze eettafel tegen de muur gezet, haaks op hoe die vroeger stond. Er moest daardoor een nieuwe tafelschikking komen en een paar avonden vond er voor het avondeten een stoelendans plaats. Ik werd er gek van. Elke avond was minimaal één kind ontevreden met de plek die het kreeg. ÍK wou hier zitten! ÍK wou naast papa! en dan volgden er onderhandelingen en verschuivingen en vaak ging er uiteindelijk minstens één kind huilen en verloor ik mijn geduld. Helemaal als ik dacht aan het eten dat koud werd en de kinderen die later gingen slapen als we later zouden eten.

Op een avond zei ik KLAAR, IK ZIT HIER Deze plek voelt voor mij prettig en hier wil ik blijven. Ik zit hier voortaan en ik ga niet meer schuiven.
Dat voelde heel prettig. Ik bepaalde mijn standpunt zonder de behoeftes en verwachtingen van anderen te volgen en dat gaf rust. Het gaf de anderen ook rust. Paul (mijn man) nam vrij snel daarna ook een plek in en toen volgden de kinderen ook. Ze zijn er nog steeds niet helemaal uit en er is soms nog gekibbel en geschuif, maar dat mogen ze zelf uitzoeken. Ik wordt er niet meer boos van en maak het niet meer ingewikkelder door voorstellen te doen en oplossingen te verzinnen.

Waarom gebruik ik dit voorbeeld? Omdat als je je geduld niet wilt verliezen, je eerst moet bepalen wat je zelf wilt. Waar je zelf staat. Of zit. Los van wat je moeder, de juf of de buurvrouw vindt. Los van wat je vind dat je kind toch een keer moet leren. Los van of je kind expres niet doet wat je vraagt en of een kind moet leren gehoorzamen. Los daarvan kan je niks voor een kind betekenen als je niet eerst zelf weet waar je staat.
En om dat te weten moet je dus niet luisteren naar al die gedachten die over de toekomst en het verleden en de buren gaan. Om er achter te komen waar je zelf staat moet je heel goed leren luisteren naar jezelf en die gesprekken in je hoofd leren uitzetten.

Mindfulness was voor mij een hele goede aanzet daartoe. En het is zoals de cursusleider steeds zei: je leert niet tennissen of mindful zijn door erover te lezen. Je moet het oefenenen en trainen. Een jaar nadat ik de cursus heb gedaan begint het echt makkelijker te worden en herken ik wanneer ik beheerst wordt door mijn gedachtes. Ik heb niet heel consequent geoefend dus dat zou mogelijk wel sneller gekund hebben, ik wil graag geloven dat ik het in mijn eigen tempo heb gedaan.

Toen we ons nieuwe huis aan het inrichten waren, stond een vriend van ons te klussen bovenop een ladder. Hij kwam erachter dat hij de lijm nodig had en geen zin om weer die ladder af te gaan dus hij vroeg of ik de lijm kon aangooien. De ladder was te hoog om het te geven. Ik durfde niet te gooien. Als ik verkeerd gooi, verlies je je evenwicht en val jij! En hij antwoordde: Ik zal niet te ver reiken, gooi nou maar.
Als je weet waar jouw grenzen liggen, ga je er minder snel overheen dan wanneer je je alleen afvraagt wat een ander (van jou) nodig heeft. Als je steeds bezig bent met de ander, verlies je je evenwicht. Zorg eerst dat je zelf kan blijven staan.

Ik kan nu nog beter mijn gedachten laten komen en er zonder oordeel naar kijken. Door de mindfulness meditatie oefeningen, kwam ik steeds dichter bij mezelf en in het moment terug. Daardoor kon ik ook mijn gedachtes toetsen op waarheid.

Hij zit me expres te treiteren Echt? 100% waar? Nou... Hij wil eigenlijk gewoon mijn aandacht en omdat ik hem negeer gaat hij zoeken naar een andere manier om te laten weten dat hij niet zonder mijn aandacht kan.....

Ze zegt op alles NEE. Echt? 100% waar? Nou...... niet als ik snoep aanbied dus niet alles en bovendien...... ze heeft gewoon ontdekt dat er meer kanten zijn aan het verhaal en wil graag ontdekken wat er nog meer mogelijk is. Ze is gewoon heel nieuwsgierig en mijn plannen zijn natuurlijk altijd saai dus gelijk heeft ze.

N IEMAND begrijpt mij Echt? 100% waar? Ja dat klopt..........Zo is het nou eenmaal, er is niemand die jou ooit zo goed zal kunnen begrijpen als jij zelf en jij begrijpt jezelf al niet eens altijd. Is het erg? Nee eigenlijk niet, en als ik wil dat mensen bepaalde dingen van mij begrijpen zal ik die zelf uit moeten leggen want ze kunnen niet raden waar ik onzeker van wordt of ongelukkig, laat staan er rekening mee houden. Zij moeten ook hun eigen evenwicht bewaren.

Dus wat moet je doen als je je geduld dreigt te verliezen? Gaan zitten. En weer gaan staan als je weet dat je niet om kan vallen.

Onderzoek, onderzoek, onderzoek jezelf

Ik ben gestopt met bloggen voor de zomer vorig jaar. Dat heeft een paar redenen gehad. Ik kon het niet meer overzien. Ik had verschijnselen van overspannenheid. Ik raakte van het minste uit evenwicht, kon ineens totaal geen informatie meer opnemen en wou soms alleen maar huilen. Er werd in die tijd heel veel in huis geschreeuwd. Ik kon het niet meer stoppen. Dus er moest iets gebeuren.

Tussen augustus en december 2014 ben ik hard aan de slag gegaan met mezelf. Want ook al waren er dingen buiten mij die mij uit mijn evenwicht brachten, ik moest zelf de balans terug vinden. Ik moest me staande houden.

Dat boek over omdenken met kinderen had ik natuurlijk uit moeten lezen, maar dat ligt nog halfgelezen te wachten tot ik het weer oppak.

Ik ben een cursus mindfulness gaan doen. Samen met mijn man. Althans, tegelijk maar in een andere groep. Beste kado dat ik mezelf heb kunnen geven. Het heeft mij weer dieper gebracht bij de kern, woorden gegeven aan mijn vermoedens, openingen in doodgelopen straten.

Mindfulness helpt je "te leren accepteren wat je niet kunt veranderen en te veranderen wat je niet kunt accepteren en het verschil te ontdekken"
Je krijgt eerst een tijd oefeningen om te onderzoeken bij jezelf, hoe voel je je, hoe kom je er achter wat je voelt in stressvolle situaties en hoe voelt het als je er echt helemaal in gaat zitten, dat gevoel. Wij hebben allemaal geleerd om er tekst aan te geven, aan die gevoelens. Teksten over hoe het zou moeten zijn, waarom het niet eerlijk is, waarom anderen jou anders moeten benaderen. Mindfulness helpt je bij je gevoel te blijven zonder oordeel, zonder tekst. Want gedachten zijn geen feiten. Iedereen heeft dagelijks tienduizenden gedachten, waarvan een groot deel negatief zijn. Iedereen, zo leer ik in de cursus. In een fractie van een seconde denk je tijdens een vergadering 'niemand neemt mij serieus' en voor je het weet denk je 'het wordt ook nooit wat met mij' Die gedachte wuif je meestal weer weg met een onzin natuurlijk en bewijzen waardoor je best leuk terecht bent gekomen, maar de gedachtes komen en gaan. Dat hebben we allemaal blijkbaar. Iemand die depressief is, vind het moeilijker om dat soort gedachtes uit te zetten of te toetsen op waarheid.

Ik was me niet meer zo bewust van die gedachten. Die heb ik natuurlijk ook. Ik ben te dik, zie er oud/lelijk uit, heb geen zelfdiscipline, trek weer eens de stomste kleren aan, ik lach te hard, hou geen rekening met anderen en wil alle aandacht naar me toe trekken. Afgelopen najaar kwamen er ook gedachtes bij als ik krijg nooit tijd voor mezelf, niemand begrijpt mij, niemand houdt rekening met mij, iedereen vind het maar vanzelfsprekend dat ik het wel weer oplos allemaal......

Iedereen, niemand, alles en nooit. Dat soort gedachtes zijn de moeite waard om te onderzoeken. Die zijn zelden (helemaal) waar. Niemand begrijpt mij?? Nee dat klopt waarschijnlijk, niemand begrijpt mij volledig, kan ook niet, ik begrijp het zelf niet eens altijd en ik vertel niet aan iedereen wat er in mij omgaat want dat gaat ze niks aan. Wat bedoel ik ermee dan? Ik zou willen dat iemand eens aan mij vroeg hoe het met me gaat. Dat iemand zijn best deed om mij te willen begrijpen. Iemand? Mijn man natuurlijk. Ik wil gewoon dat mijn man aan mij vraagt hoe het met mij gaat.  Zeg. DAT dan...
DENK dat dan...

Afgelopen weekend woonde ik een huiskamer workshop bij van de schrijvers van het boek Opvoeden in een gestoorde wereld Eugenie, moeder van drie beschreef haar eigen strijd tussen haar kind willen volgen en haar eigen grenzen bewaken. Zij is de diepte ingegaan als het gaat om haar eigen gevoelens en bevestigt het belang van zelf onderzoek. Bovendien heeft ze de neurologische reactie in je hersenen onderzocht van de teksten die volgen op de emoties.

Wat ik ook in de cursus mindfulness leerde was dat we de neiging hebben om vervelende gevoelens zo snel mogelijk weg te willen jagen. We geven onszelf geruststellende verklaringen of reageren op mensen die ons een vervelend gevoel geven door ze af te bluffen, te overtreffen in de hoop dat ze snel stoppen met hun gedrag en dat ons vervelende gevoel snel weggaat. En dat werkt dus helemaal niet. Soms misschien op de korte termijn, maar wat veel beter werkt is je gevoel juist ervaren.

Tijdens een oefening in de cursus mindfulness moesten we een emotie oproepen en er naartoe gaan, het aandacht geven. Na afloop zei ik: ik heb het geprobeerd, maar het verdween zodra ik er aandacht aan wou geven. Ik moest er dan steeds weer over nadenken eerst om het gevoel weer terug te krijgen, maar het werd steeds moeilijker te vinden. De trainer zei: Je bent een natuurtalent, wat er gebeurde is precies wat er moet gebeuren, dan deed je het goed.

'Als er een gevoel van frustratie of irritatie is in je lichaam dan ga je er met je aandacht naartoe en als je het gewoon kunt voelen, zonder dat het weg hoeft, dan zal je merken dat het oplost en naar beneden zakt, naar je buik. '  - uit: Opvoeden in een gestoorde wereld

Het is hier in huis weer gezellig. We zijn weer een gezin. Paul en ik hebben geleerd mekaar erkenning te geven en minder woorden te gebruiken om mekaar te begrijpen. Soms moet je juist stoppen met het in je hoofd proberen te verklaren en naar je hart gaan. Als we nu dreigen te gaan kibbelen, roept een van ons "tongzoenen!!" en snel komen we dan weer terug tot de kern; Liefde, cliché of niet, daar draait het echt om, al het andere is ballast.