Dat je dat KÁN

Kort na mijn vorige post zijn we de kerstboom op gaan tuigen. Mooi voorbeeld van: je moet je eigen blog eens lezen. Want ik kan het echt niet altijd voorkomen.
Een kunstboom van zolder gehaald, twee dozen erbij, een peuter en een kleuter die enthousiast de dozen open maken en aan elkaar en aan mij laten zien dat er ballen en slingers inzitten. Waar zijn de lichtjes dan? De lichtjes moeten eerst.

Ik wil eerst de drie delen kunstboom in elkaar zetten en dat lukt niet meteen. De delen lijken niet meer te passen, of ik weet niet meer welk deel waar moet. Terwijl ik worstel om het topzware middenstuk te passen in het gat van het onderdeel, vragen mijn lieverds om de beurt 'waar moet deze?' of 'mag ik de slingers er al in doen?' Na drie dappere pogingen krijg ik de top op mijn kop en van schrik schreeuw ik te hard. Kort maar te hard.

Mijn man komt net de trap af met een lichtslinger en zegt dat ik mijn eigen blog eens moet lezen. Ik zit met twee kinderen in mijn armen op de bank even uit te puffen en weer tot mezelf te komen. Daarna lukt het weer helemaal om in alle rust met goede hulp van de kinderen de boom op te tuigen. Ik laat ook zonder moeite los hoe de boom er uit ziet. Vorig jaar heb ik het statief nog bedekt met kerstpapier. Ik kan dat papier niet vinden en een ander rood kleed ligt niet waar het hoort dus ik laat het zitten. Er komt iets over me van: nouja, dan is het zo.

De volgende dag op mijn werk laat ik trots de foto's zien van de kinderen die de boom optuigen. Ik vertel grinnikend dat ik de lelijkste boom van Haarlem heb en dat de slingers er in gesmeten zijn en dat het er niet uitziet, maar het kan me niks schelen. Mijn collega moet lachen. 'ik zou gek worden als een slingertje een beetje verkeerd hing' en ik geniet van haar verontwaardiging. 'ik zou hem het raam uitgooien, echt waar. Of hem 's avonds opnieuw doen'
Om mijn lieve collega te plezieren en vooral om mijn eigen lol, maak nog een paar extra foto's van de lelijkste kanten van de boom.

De volgende dag laat ik de speciaal voor haar genomen foto's zien. Ze haalt collega's erbij en op de gang worden de foto's op mijn telefoon uitgebreid bekritiseerd. Kijk nou!! die kaarsjes hangen gewoon naar beneden en dat kralensnoer... daar krijg je toch jeuk van. Hoe kan je daar onder zitten??

Ik doe er nog maar een schepje bovenop en vertel van het kerstkransjes fiasco. Zelf gemaakt van eiwit en poedersuiker, superlekker knapperig..... Maar uit de pot trekt het vocht aan en wordt zacht en kleverig als kauwgom. Ik had er maizena in moeten doen, tipt iemand op facebook. 

'Jij bent echt niet goed' Hoofdschuddend voegt ze er 'met je smeltende kransjes..' Ik moet alleen maar  harder lachen. 

Vandaag heeft ze weer aan iedereen die het horen wou, verteld van mijn kerstboom. 'Walgstantelijk is ie! Echt waar!'

Als ik weer alleen aan mijn computer zit komt ze bij me staan. 

'Maar nou ff serieus, ik snap echt niet hoe je het doet, bij mij moet alles netjes zijn anders wordt ik gek' 

Wil je het echt weten?

Ja, echt

Je moet soms even Zenn gaan 

Ja doei, ik kan dat dus niet he? Zit veel te veel in mijn hoofd.

Nee echt, ff in stilte luisteren naar hoe je je voelt. Hoe zit ik er bij, hoe voelt mijn voet en mijn knie, heb ik ergens pijn en niet meer al die dingen in je hoofd, dat geklets van wat je nog moet of wat je er van vind, al die gedachten dus, ff niet naar luisteren. En als ze toch komen moet je je afvragen of ze echt waar zijn. Ze moeten mij altijd hebben, het houd ook nooit eens op. Dat soort gedachtes zijn meestal niet waar. 

Ik zie dat ze snapt wat ik bedoel. 

'ik zit zoveel in mijn hoofd'

Ik zweer het je, zeg ik, als je regelmatig even in stilte naar jezelf luistert, wordt je echt rustiger en kun je veel meer gaan loslaten. Voor je het weet mogen mijn kinderen jouw kerstboom optuigen. 

Hahahaha ........ dat dacht ik niet.

KLAAR, IK ZIT HIER

Je wil liefdevol zijn, tot tien tellen en dan valt onverwacht dat glas om en je vloekt te hard. Of je kind wil niet opruimen/ aankleden/ dooreten en wat je ook doet of zegt, hij doet het niet en je wordt uiteindelijk toch boos. Terwijl je het niet wou. Je had het je echt voorgenomen om geduldig te blijven en het is niet gelukt.
Zoveel moeders heb ik daar inmiddels over gehoord. Ze willen wel geduldig zijn, ze vinden dat hun kind daar recht op heeft en toch... uiteindelijk... verliezen ze hun geduld.

Hoe komt dat nou? 

Dat komt omdat je er teveel over nadenkt. Je vindt er waarschijnlijk van alles van. Van wat je kind doet en van wat je zelf doet en of je wel een goede moeder bent en hoe je moeder dat vroeger deed en waarom jouw kind veel moeilijker luistert dan andere kinderen en voor je het weet voer je hele gesprekken in je hoofd over hoe het zou moeten zijn en hoe je het zo kan krijgen en ben je er niet meer bij. Want dat is wat er gebeurt als je nadenkt, je bent niet meer in het nu. En je bent niet meer bij jezelf.

Wij hebben onze eettafel tegen de muur gezet, haaks op hoe die vroeger stond. Er moest daardoor een nieuwe tafelschikking komen en een paar avonden vond er voor het avondeten een stoelendans plaats. Ik werd er gek van. Elke avond was minimaal één kind ontevreden met de plek die het kreeg. ÍK wou hier zitten! ÍK wou naast papa! en dan volgden er onderhandelingen en verschuivingen en vaak ging er uiteindelijk minstens één kind huilen en verloor ik mijn geduld. Helemaal als ik dacht aan het eten dat koud werd en de kinderen die later gingen slapen als we later zouden eten.

Op een avond zei ik KLAAR, IK ZIT HIER Deze plek voelt voor mij prettig en hier wil ik blijven. Ik zit hier voortaan en ik ga niet meer schuiven.
Dat voelde heel prettig. Ik bepaalde mijn standpunt zonder de behoeftes en verwachtingen van anderen te volgen en dat gaf rust. Het gaf de anderen ook rust. Paul (mijn man) nam vrij snel daarna ook een plek in en toen volgden de kinderen ook. Ze zijn er nog steeds niet helemaal uit en er is soms nog gekibbel en geschuif, maar dat mogen ze zelf uitzoeken. Ik wordt er niet meer boos van en maak het niet meer ingewikkelder door voorstellen te doen en oplossingen te verzinnen.

Waarom gebruik ik dit voorbeeld? Omdat als je je geduld niet wilt verliezen, je eerst moet bepalen wat je zelf wilt. Waar je zelf staat. Of zit. Los van wat je moeder, de juf of de buurvrouw vindt. Los van wat je vind dat je kind toch een keer moet leren. Los van of je kind expres niet doet wat je vraagt en of een kind moet leren gehoorzamen. Los daarvan kan je niks voor een kind betekenen als je niet eerst zelf weet waar je staat.
En om dat te weten moet je dus niet luisteren naar al die gedachten die over de toekomst en het verleden en de buren gaan. Om er achter te komen waar je zelf staat moet je heel goed leren luisteren naar jezelf en die gesprekken in je hoofd leren uitzetten.

Mindfulness was voor mij een hele goede aanzet daartoe. En het is zoals de cursusleider steeds zei: je leert niet tennissen of mindful zijn door erover te lezen. Je moet het oefenenen en trainen. Een jaar nadat ik de cursus heb gedaan begint het echt makkelijker te worden en herken ik wanneer ik beheerst wordt door mijn gedachtes. Ik heb niet heel consequent geoefend dus dat zou mogelijk wel sneller gekund hebben, ik wil graag geloven dat ik het in mijn eigen tempo heb gedaan.

Toen we ons nieuwe huis aan het inrichten waren, stond een vriend van ons te klussen bovenop een ladder. Hij kwam erachter dat hij de lijm nodig had en geen zin om weer die ladder af te gaan dus hij vroeg of ik de lijm kon aangooien. De ladder was te hoog om het te geven. Ik durfde niet te gooien. Als ik verkeerd gooi, verlies je je evenwicht en val jij! En hij antwoordde: Ik zal niet te ver reiken, gooi nou maar.
Als je weet waar jouw grenzen liggen, ga je er minder snel overheen dan wanneer je je alleen afvraagt wat een ander (van jou) nodig heeft. Als je steeds bezig bent met de ander, verlies je je evenwicht. Zorg eerst dat je zelf kan blijven staan.

Ik kan nu nog beter mijn gedachten laten komen en er zonder oordeel naar kijken. Door de mindfulness meditatie oefeningen, kwam ik steeds dichter bij mezelf en in het moment terug. Daardoor kon ik ook mijn gedachtes toetsen op waarheid.

Hij zit me expres te treiteren Echt? 100% waar? Nou... Hij wil eigenlijk gewoon mijn aandacht en omdat ik hem negeer gaat hij zoeken naar een andere manier om te laten weten dat hij niet zonder mijn aandacht kan.....

Ze zegt op alles NEE. Echt? 100% waar? Nou...... niet als ik snoep aanbied dus niet alles en bovendien...... ze heeft gewoon ontdekt dat er meer kanten zijn aan het verhaal en wil graag ontdekken wat er nog meer mogelijk is. Ze is gewoon heel nieuwsgierig en mijn plannen zijn natuurlijk altijd saai dus gelijk heeft ze.

N IEMAND begrijpt mij Echt? 100% waar? Ja dat klopt..........Zo is het nou eenmaal, er is niemand die jou ooit zo goed zal kunnen begrijpen als jij zelf en jij begrijpt jezelf al niet eens altijd. Is het erg? Nee eigenlijk niet, en als ik wil dat mensen bepaalde dingen van mij begrijpen zal ik die zelf uit moeten leggen want ze kunnen niet raden waar ik onzeker van wordt of ongelukkig, laat staan er rekening mee houden. Zij moeten ook hun eigen evenwicht bewaren.

Dus wat moet je doen als je je geduld dreigt te verliezen? Gaan zitten. En weer gaan staan als je weet dat je niet om kan vallen.