Ik vertelde over Ralph die voor het eerst mocht spelen met de oude weegschaal van zijn over-overgrootvader. Mijn moeder had een winkeltje gemaakt van lege doosjes en Ralph mocht wegen. 'Welk gewichtje is even zwaar als dat doosje' Ik weet dat Ralph geen idee had. Hij heeft nog geen idee van verhoudingen van groot en klein, licht en zwaar. Probeert te kleine schoenen aan te trekken en snapt niet waarom ik niet op het loopautootje pas. Dus ik was benieuwd welk gewicht hij zou neerzetten voor het lege rijstdoosje. Hij pakte het grootste gewicht. Ik was benieuwd naar zijn reactie als de weegschaal door zou slaan, maar drie volwassenen hadden al geroepen 'neeeeee die toch niet' Shhhh! laat het hem nou zelf ontdekken! had ik gezegd. Mijn collega zei dat ze het zo knap vond dat ik dat kon. Dat ik zo beschouwend kon kijken en kon loslaten.
Als student heb ik me verbaasd over de passieve houding van sommige vrienden. Op een dag vroeg ik aan een van mijn vrienden. 'stel je staat op een kruispunt en je moet een keuze maken, hoe maak je dan een keuze?' De vriend antwoordde: Ik kijk goed om me heen welke mogelijke wegen er zijn, en dan kies ik de beste weg.
Ik doe dat dus niet zo. Ik doe mijn ogen dicht, bedenk hoe ik wil dat een weg eruit ziet en kijk dan welke er het meest op lijkt. Is het er niet, en dat is het risico van zo denken, dan maak ik het zelf. Ik wist niet dat niet iedereen zo keuzes maakt. Ik vind het nog steeds lastig om te accepteren.
Ik ben nu bezig met de theorie en de boeken over omdenken. Leuk zijn die!! Ik herken er veel in maar ik krijg ook nieuwe inzichten. Een van de eerste stappen is dat je dat waar je weerstand tegen voelt gaat omarmen. Dat werkt wel goed. Gisteren kon ik een jengelend kind letterlijk omarmen en knuffelen, terwijl ik eigenlijk de vaatwasser wou uit en inruimen. De weerstand zegt dan: wat moet jij nou van me, laat me met rust en piep niet zo. Door haar op te pakken en te knuffelen en aan het lachen te maken, kon ik haar ook weer neerzetten en verder. Ik heb zo heel veel uit mijn handen gekregen gisteren. En het was heel gezellig ook nog. Maar hoe hou ik het vol en pas ik het in alle situaties toe?
Ik heb het boek Lastige kinderen, heb jij even geluk om op de vakantie te lezen.
"Kinderen? Stop met ze op te voeden! Het is vastdenken: kijken naar wat er niet is en wel zou moeten zijn. Van een probleem een ramp maken. Denk het om. Maak van een probleem een mogelijkheid. Hoe? Simpel. Door te kijken naar wat er is en wat er zou kunnen zijn. Van een gebrek een talent maken"
Ik voel ook weerstand als Ralph niet naar bed gaat op de door mij bedachte tijd. En helemaal als hij hard liedjes gaat zingen en dansen en steeds rechtop gaat zitten met veel kabaal, terwijl ik wil dat hij stil is en gaat slapen. Daar heb ik nog niet zelf voor kunnen bedenken hoe ik dat kan omdenken. Hoe maak ik daar een talent van?
Ik ga dus dat boek lezen want als het zo simpel is dan wil ik het weten!! Ik wil mijn kinderen in vrijheid laten ontdekken.Het verschil tussen goed en fout leren door het van ons te zien. Wij moeten het goede voorbeeld geven.
Je mag fouten maken en opnieuw beginnen. Uitproberen en zelf ervaren.
Ik gun ze dat ze niet gehoorzaam hoeven zijn, maar zelf mogen ontdekken en hun eigen mening vormen en verantwoordelijk zijn voor hun eigen talenten, maar ook voor hun vergissingen. Geen ja knikkers die zich afhankelijk opstellen van wat hun aangeboden wordt, maar verantwoordelijke mensen die mogelijkheden zien. Wordt vervolgd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten