donderdag 6 februari 2014

Uitpraten

Het is weer een leerzame maand geweest met veel hele leuke gezellige momenten, maar ook helaas een aantal momenten die totaal niet liepen zoals gewenst. Niet op dat moment omdat ik iets in mijn hoofd had en ik de andere leden van mijn gezin niet mee kreeg in mijn script.

Zo noem ik het dan maar als dingen niet lekker lopen, dat blijkbaar mijn gezin vanuit een ander script werkt dan ik. Door het zo te benoemen, kan ik er soms ook een grapje van maken. Stond het niet in jouw script dat je ging tandenpoetsen? Of Hallo, hou je aan het script, je tekst is nu: 'heel graag lieve mama'

Het is me niet gelukt niet boos te worden, niet mijn stem te verheffen of niet te schreeuwen. Iemand op de facebook groep  merkte vermoedelijk terecht op dat je jezelf ook moet kunnen vergeven en iemand anders zei dat kinderen best mogen weten hoe je je voelt. In een andere discussie heb ik iemand horen zeggen: Mijn ouders maakten nooit ruzie waar ik bij was, ik weet dus ook niet hoe dat moet, of hoe je het weer goed maakt.

Schreeuwen is ook nog iets anders dan uitschelden. Zolang je je gevoelens benoemt en bij jezelf blijft. "IK WORD HIER NIET GOED VAN!" of "IK BEN ER KLAAR MEE"  is dat wel wezenlijk anders dan: "Jij ook altijd met je gezeur, wat loop je toch altijd te treuzelen en wat ben je toch een vervelende klier"

Ik zeg dus niet dat als je maar bij jezelf blijft, je er lekker op los kan schreeuwen, maar ik vind het echt uitmaken ook wat je zegt.

Afgelopen weekend heb ik een goeie schreeuw ervaring opgedaan met mijn oudste zoon van vier. Oma was jarig, we gingen daar op de koffie en iedereen moest dus op tijd aangekleed. Ralph had duidelijk iets anders in zijn script staan, hij wou met zijn trein spelen. Ik heb geduldig proberen uit te leggen waarom we aan moesten kleden, maar hij huppelde weg, terwijl ik tegen hem praatte maakte hij bleblebleble geluiden door me heen of trok gekke gezichten en als ik contact met hem probeerde te krijgen, keek hij de andere kant op. Toen hij zich eindelijk leek te gaan aankleden en zijn benen in zijn hemd probeerde te stoppen ben ik tierend weggelopen. Drie keer opnieuw probeerde ik het contact te maken en drie keer voelde ik me in de zeik genomen. En dat maakt me altijd kwaad. Razend. Want ik vond dat ik gelijk had, we moesten zo aangekleed zijn om naar oma te gaan. Dus heb ik tegen hem geschreeuwd dat hij me in de zeik liep te nemen en dat ik nu ging douchen, bekijk het dan maar. "dan ga jij toch niet mee" heb ik misschien ook nog nageroepen.

Toen ik uit de douche kwam was Ralph door zijn vader aangekleed. Maar ik ben er wel op teruggekomen want ik wil dat we dit soort dingen in ons gezin altijd uit praten. Dat heeft ook met veiligheid en respect te maken. Dus heb ik ook sorry gezegd voor mijn schreeuwen en zei Ralph sorry voor het niet luisteren. En waarom was het nou zo moeilijk? Hij vind het lastig zijn hemd of trui aan te trekken maar weet niet hoe hij dat moet vragen. En Ralph had geen kado gezien, we hadden niks ingepakt voor oma. Via de mail had ik met mijn zussen een gezamelijk kado afgesproken en die namen zij mee. Maar Ralph was bang dat we met lege handen kwamen of snapte niet dat we gingen aankleden, terwijl we de vorige keer toen we bij iemand op verjaarvisite gingen eerst een kado hadden ingepakt. Ik denk tenminste dat het zo werkt in zijn hoofd. Gelukkig heeft hij genoeg vertrouwen in mij dat hij dat wel nog vertelt. Het was wel via een hele onhandige manier maar ja, dat moet hij ook nog leren en ik doe het zeker ook niet altijd goed voor. Tien minuten later kwam Ralph met zijn jas aan te kamer in en vroeg keurig en beleefd: Mama, kun je me helpen met mijn rits? Haha Ja lieverd, zo begrijp ik jou en kan ik je helpen! Garantie dat het de volgende dag weer zo goed gaat? Nee, natuurlijk niet. Maar wel een beetje beter en ik moet zeggen, het is de afgelopen vier ochtenden heel goed verlopen.

Soms moet het even flink botsen om elkaar beter te leren begrijpen. Zolang je het daarna goed uitpraat kan je er alleen maar wijzer van worden.

Op school heeft Ralph nu een vriendje die iets ouder is en altijd de baas wil spelen. Dit beheerst hem behoorlijk want Ralph is een kind dat de harmonie zoekt en zichzelf daarvoor zonodig kan wegcijferen. Daarin heeft hij duidelijk iets te leren en dat is in mijn ogen ook de reden dat hij dit vriendje steeds blijft opzoeken. Hij zoekt zelf naar manieren om respect te krijgen van hem en daarvoor moet hij door een aantal vernederingen blijkbaar. Met de juf is afgesproken om ze niet teveel bij elkaar te laten zitten, zodat Ralph ook de ruimte krijgt weer bij zichzelf te komen. Maar hij zal het met dit jongetje uit moeten vechten, tot hij een manier gevonden heeft die werkt. Dat zal voor beide leerzaam zijn.

Ik heb daardoor ook me meer dan ooit gerealiseerd hoe belangrijk voorspelen is. Ook als ik met mijn man ruzie of onenigheid heb, moeten we laten zien hoe je daar weer uit kan komen. Hoe niet de een de baas is over de ander en dat je ook je excuses kan maken aan elkaar. Ik beken daarbij eerlijk dat ik vaak, meestal, altijd degene ben die de baas speelt en mijn man degene die het iedereen zoveel mogelijk het naar de zin wil maken.

Ik stel de spelregels bij. In die zin dat ik nog steeds niet wil schreeuwen, maar dat als ik het toch doe, de wereld niet vergaat, als ik het maar bespreekbaar blijf houden. Bewust schreeuwen/ stem verheffen, heeft mij al heel veel opgeleverd hoewel ik weet dat ik het in principe helemaal niet moet doen. Op schelden en verwijten blijft een verbod. én als je boos bent op elkaar, praat het altijd uit. Kom er op terug zodat je beide de kans krijgt om er van te leren.

Hier nog een link naar een artikel over slaaprituelen en hoe je de strijd kunt verminderen door er voor je kind te zijn. (meer relevant bij mijn vorige blog)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten