Dat je dat KÁN

Kort na mijn vorige post zijn we de kerstboom op gaan tuigen. Mooi voorbeeld van: je moet je eigen blog eens lezen. Want ik kan het echt niet altijd voorkomen.
Een kunstboom van zolder gehaald, twee dozen erbij, een peuter en een kleuter die enthousiast de dozen open maken en aan elkaar en aan mij laten zien dat er ballen en slingers inzitten. Waar zijn de lichtjes dan? De lichtjes moeten eerst.

Ik wil eerst de drie delen kunstboom in elkaar zetten en dat lukt niet meteen. De delen lijken niet meer te passen, of ik weet niet meer welk deel waar moet. Terwijl ik worstel om het topzware middenstuk te passen in het gat van het onderdeel, vragen mijn lieverds om de beurt 'waar moet deze?' of 'mag ik de slingers er al in doen?' Na drie dappere pogingen krijg ik de top op mijn kop en van schrik schreeuw ik te hard. Kort maar te hard.

Mijn man komt net de trap af met een lichtslinger en zegt dat ik mijn eigen blog eens moet lezen. Ik zit met twee kinderen in mijn armen op de bank even uit te puffen en weer tot mezelf te komen. Daarna lukt het weer helemaal om in alle rust met goede hulp van de kinderen de boom op te tuigen. Ik laat ook zonder moeite los hoe de boom er uit ziet. Vorig jaar heb ik het statief nog bedekt met kerstpapier. Ik kan dat papier niet vinden en een ander rood kleed ligt niet waar het hoort dus ik laat het zitten. Er komt iets over me van: nouja, dan is het zo.

De volgende dag op mijn werk laat ik trots de foto's zien van de kinderen die de boom optuigen. Ik vertel grinnikend dat ik de lelijkste boom van Haarlem heb en dat de slingers er in gesmeten zijn en dat het er niet uitziet, maar het kan me niks schelen. Mijn collega moet lachen. 'ik zou gek worden als een slingertje een beetje verkeerd hing' en ik geniet van haar verontwaardiging. 'ik zou hem het raam uitgooien, echt waar. Of hem 's avonds opnieuw doen'
Om mijn lieve collega te plezieren en vooral om mijn eigen lol, maak nog een paar extra foto's van de lelijkste kanten van de boom.

De volgende dag laat ik de speciaal voor haar genomen foto's zien. Ze haalt collega's erbij en op de gang worden de foto's op mijn telefoon uitgebreid bekritiseerd. Kijk nou!! die kaarsjes hangen gewoon naar beneden en dat kralensnoer... daar krijg je toch jeuk van. Hoe kan je daar onder zitten??

Ik doe er nog maar een schepje bovenop en vertel van het kerstkransjes fiasco. Zelf gemaakt van eiwit en poedersuiker, superlekker knapperig..... Maar uit de pot trekt het vocht aan en wordt zacht en kleverig als kauwgom. Ik had er maizena in moeten doen, tipt iemand op facebook. 

'Jij bent echt niet goed' Hoofdschuddend voegt ze er 'met je smeltende kransjes..' Ik moet alleen maar  harder lachen. 

Vandaag heeft ze weer aan iedereen die het horen wou, verteld van mijn kerstboom. 'Walgstantelijk is ie! Echt waar!'

Als ik weer alleen aan mijn computer zit komt ze bij me staan. 

'Maar nou ff serieus, ik snap echt niet hoe je het doet, bij mij moet alles netjes zijn anders wordt ik gek' 

Wil je het echt weten?

Ja, echt

Je moet soms even Zenn gaan 

Ja doei, ik kan dat dus niet he? Zit veel te veel in mijn hoofd.

Nee echt, ff in stilte luisteren naar hoe je je voelt. Hoe zit ik er bij, hoe voelt mijn voet en mijn knie, heb ik ergens pijn en niet meer al die dingen in je hoofd, dat geklets van wat je nog moet of wat je er van vind, al die gedachten dus, ff niet naar luisteren. En als ze toch komen moet je je afvragen of ze echt waar zijn. Ze moeten mij altijd hebben, het houd ook nooit eens op. Dat soort gedachtes zijn meestal niet waar. 

Ik zie dat ze snapt wat ik bedoel. 

'ik zit zoveel in mijn hoofd'

Ik zweer het je, zeg ik, als je regelmatig even in stilte naar jezelf luistert, wordt je echt rustiger en kun je veel meer gaan loslaten. Voor je het weet mogen mijn kinderen jouw kerstboom optuigen. 

Hahahaha ........ dat dacht ik niet.