Hier en nu: lachen geblazen

We hebben het eens een dagje geprobeerd. Één dag volledig accepteren wat er in het nu gebeurt. Zonder oordeel over de ander, over je eigen gedachten en zonder weerstand. Zonder lijstje met taken, zonder gisteren en zonder morgen. Dat lukt natuurlijk niet helemaal maar we hebben een leuke poging gedaan.
Ik heb de hele dag gelachen.

Het viel me op hoe vaak ik mijn telefoon en laptop aanzet. Zodra ik dat deed kon ik de kinderen of mezelf niet meer goed volgen of de benodigde aandacht geven, waardoor ik veel minder "gebeeldschermd" heb. De TV ging ook het grootste deel van de dag uit, hoewel we in het weekend soepelere regels hebben, ik ben daar niet te streng over geweest, achteraf hebben de kinderen minder om TV gevraagd en zijn ze vooral ontdekkend en creatief bezig geweest.

Mede aanleiding was een filmpje dat ik tegenkwam op facebook waarin Eckhart Tolle ingaat op mindfulness en ouderschap. Ik heb daar uit gepikt dat het er inderdaad niet om gaat dat je zelf rustig wordt door mindfulness oefeningen te doen, maar vooral dat je accepteert wat er in het nu gebeurt, zodat de weerstand die je voelt verdwijnt. Hij heeft het over de ISnes van het moment. Wat er IS is er.

Wat WAS er? De kinderen hebben eerst zelf een film van een half uur op mijn telefoon gemaakt die hilarisch is geworden. Ze zijn het hele huis doorgegaan met verzonnen en echte verhalen tot het geheugen vol was. Dat hebben ze daarna een paar keer teruggespeeld, rollend over de bank van het lachen. Ik ben wat klusjes gaan doen en kwam de kamer binnen waar ik de vertellende stem van de jongste hoorde, maar niet kon zien waar ze was. Ik heb nog onder de tafel gekeken maar de kinderen waren met de duplo gaan spelen. Zij zaten in de andere hoek van de kamer dan waar het geluid vandaan kwam en na enig speurwerk ontdekte ik mijn telefoon op een selfiestick in de kinderstoel die nog steeds het filmpje aan het afspelen was.

Kort daarna speelden ze met Angelsand. Dat kon je als een dikke bal op je haar plakken en mee rond gaan lopen in de kamer. Angelsand is heel dun zand dat voelt als deeg. Heerlijk om te kneden. Ik keek op en zag een peuter met een een oranje deegbal op haar blonde hoofdje statig door de kamer flaneren, op weg naar de gang.
"waar ga jij heen?"
Statig draaide ze zich om en zei "in de spiegel kijken"

Grote broer kledderde meteen ook een slordige bal op zijn krullen en kondigde aan ook in de spiegel te gaan kijken.
"Al het zand dat op de grond valt ruimen jullie zelf op!"
"Ok!!" riepen de spruiten in koor

Tien minuten later zat alles onder het deegzand. Truien, wimpers en de vloer. Wat dat aangaat heeft kinetisch zand mijn voorkeur, dat ruimt makkelijker op en blijft niet op kleding achter. Maar vandaag accepteerde ik het zoals het was en liet ik wat ik liever wou achterwege. Ik heb het niet genegeerd, ik heb niet gedaan of het er niet was, ik heb het echt losgelaten. Ik heb me gericht op wat er was, twee kinderen die aan het spelen waren en een moeder die koffie dronk en verder even niets hoefde, ik heb het laten gebeuren zoals het gebeurde, me verwonderd over hoe het zich ontwikkelde en genoten en gelachen. Ik heb wel gezegd dat ze het zelf op moesten ruimen. Dat blijft. De consequentie dat je als je troep maakt, je het zelf op moet ruimen heb ik niet verzonnen. Dus die blijft. En dat er dan nog wat restjes op de vloer achterblijven die over het hoofd gezien worden blijft ook. Die ruim ik dan toch op, met een grijns omdat ik had aangezien hoe de jongste het blik vasthield terwijl de oudste die kwebbelend vol veegde en er hier en daar en overal nog zand was overgebleven. Ze waren zo trots op hun gezamenlijke actie dat het helemaal niet erg was dat er nog best veel zand op de vloer lag. Zal ik dat even opvegen. "Oh dat is goed" was de samenwerkingsreactie van mijn oudste zoon die alweer in een nieuw spel verzonken was.

Het lijkt misschien alsof mijn kinderen steeds in harmonie met elkaar spelen. Dat is ook zo. Ze schelen twee en een half jaar en rennen het hele huis door samen. Er is zeker ook wel eens ruzie. Uiteraard. Er waren gisteren een paar situaties waar ik aandacht aan moest geven. Duwen of slaan mag niet, gebruik je woorden roep ik dan. En als er gehuild wordt dan kom ik erbij om te horen wie welke verwachtingen had en herhaal ik vooral wat er wordt gezegd, zoveel mogelijk zonder mijn oordeel. Zus was bezig een stellage te bouwen en broer kondigde aan hem met de angrybirds katapult om te gooien. Hij wachtte ondanks meerde waarschuwingen niet met schieten. Ik heb even zijn aandacht gevraagd om te benoemen dat ik haar meerdere keren had horen zeggen dat hij moest wachten. Als ik hem streng toespreek met in mijn gedachten oordelen doorspekt met emoties dan blijf ik streng. Als ik contact met hem maak, komt er vanzelf een giechel bij. Met een grapje is het dan zo weer gezellig. Meestal lossen ze het zelf op.

Het zand bleef alleen nog in het haar achter. Dat kregen we er niet uitgeklopt. Beide kruinen zaten nog vol oranje kledderzand. Inmiddels was Paul beneden gekomen en die besloot dat het bad aanging zodat de kinderen hun haren konden wassen. De kinderen hadden inmiddels een nieuw spel bedacht wat iets met poppetjes laten glijden door de lege keuken rol te maken had. Mag de keukenrol mee in bad? Van mij wel, maar dan zal het papier wel zacht worden en losgaan. "Ok" zeiden de spruiten en hup daar gingen ze naar boven. Even later kwam Paul melden dat het spel was uitgebreid met een paar lege wc rollen, die inderdaad zacht waren geworden en waar je blijkbaar mee kon gooien naar de muur. Dat bleef leuk plakken.
Nu hij beneden was kon ik even met hem delen wat ik zo grappig vond aan het filmpje van Eckhart Tolle.
Paul knikte en zei dat hij even wat ISnes ging fotograferen.

Vandaag (zondag) alsnog aan ons lijstje gewerkt.... een beetje..... want ik had er weinig zin in..... Sommige dingen zijn gewoon niet gelukt en dat blijkt achteraf niet zo erg als het leek. De Bieb is nu dicht en de smurfenCD hebben dus nu echt te laat ingeleverd. De boodschappen die gisteren niet zijn gehaald waren eigenlijk ook niet heel erg nodig. De voorraadkast bood nog voldoende alternatieven. De plinten moeten al sinds april dus die staan chronisch op het lijstje dus die kunnen ook wel even blijven staan. Krijgt mijn moeder toch gelijk, nou én. Dan moet ze het zelf maar komen doen op d'r oude knieën. Het belangrijkste wat gelukt is, is een dagje lekker als gezin samen zijn. Daar aan bouwen is de basis van alles. Als dat fundament niet goed is, kun je plinten plakken wat je wil.