Slapen en huilen

Ik hoor nog hoe Roel in het begin kon huilen. Zijn gehuil drong door tot in mijn zenuwen en deed me fysiek pijn. Radeloos werd ik ervan. Had ik toen maar geweten wat ik nu weet. Gelukkig heb ik geluisterd naar mijn gevoel en niet teveel naar alle ongevraagde adviezen van omgeving en consultatie bureau. De storm ging uiteindelijk na een aantal maanden liggen.

Het vreselijke huilen hield op, maar het was nog geen garantie dat we Roel makkelijk naar bed kregen. Nog tot zeker vier maanden na zijn eerste verjaardag moesten we hem in slaap zingen en wiegen. Mijn moeder heeft rond die tijd gevraagd of het zo wel moest en waarom ik hem niet eens gewoon liet huilen. 'Dan moet hij er een keer doorheen, maar dan leert hij het wel' Maar ik was niet van plan om mijn kind als een hond af te trainen, ik zet daar ons onderlinge vertrouwen niet voor op het spel.

Toen ik net moeder was geworden, werd ik overal onzeker van. Achter elke verandering in Roel's gedrag zag ik bewijzen van mijn onkunde en vermoedens van verschrikkelijke ziektes. Dat Roel zoveel huilde in het begin werd daar natuurlijk door versterkt en zo kwamen we bijna in een vicieuze cirkel, waar ik door veel lezen en praten met andere moeders niet in verstrikt ben geraakt.

In het begin wist ik nog niet dat babietjes allemaal huilen zodra je ze weg wilt leggen. Dat is hun instinct. Een baby weet niet dat jij als westerse moeder hebt geleerd dat je je kind moet wegleggen, terwijl het eeuwenoude instinct heeft geleerd dat je een baby bij je draagt. Wij behoren tot de dragende zoogdieren net als de apen. Niet tot de verstoppende zoogdieren zoals de muizen. Een mensenbaby heeft in zijn instinct meegekregen dat het direct moet waarschuwen als het alleen ligt. Voor het geval de groep verder trekt en er net een mammoet voorbij komt stampen.

Ik raakte ervan in de war. Mijn instinct zorgde ervoor dat ik mijn kind voortdurend op mij droeg en daarmee wisselde met mijn man om ook aan onze slaap te komen. Ik vroeg me wel steeds af of ik zo geen verkeerde gewoonten aanleerde. Of ik niet bezig was om mijn kind te afhankelijk van mij te maken en of ik het ongezond slaapgedrag aanleerde. Ik had toen nog hele andere ideeën van wat gezond was.

Meestal viel hij na een voeding heerlijk in slaap. maar hem dan slapend wegleggen was er niet bij. Zodra hij het matrasje voelde gingen zijn oogjes open en was het mis. Dus daar hield ik mee op. Dan maar op mij slapen. Het werd gedoogd door mijn omgeving omdat Roel vroeggeboren was, en wij samen een traumatische ervaring achter de rug hadden. Na vier maanden (omgerekend was hij toen twee maanden oud) heb ik hem weer eens overdag 'in zijn wieg' laten slapen en mijn moeder reageerde met "oh héél goed" Want dat moest hij toch leren.

Inmiddels weet ik dat een kind helemaal niet hoeft te leren om in zijn wieg te slapen of een ledikant. Waarom ook? Veel mensen geloven dat het wel verstandig is om op tijd te beginnen hiermee, omdat een kind anders té afhankelijk van je wordt. Onderzoek heeft gelukkig aangetoond dat kinderen die bij hun ouders slapen, opgroeien in vertrouwen en daardoor meer zelfvertrouwen ontwikkelen. De grap is dat ze hierdoor juist heel zelfstandig worden.

Het heeft mij wel een tijd gekost om die ideeën uit mijn hoofd te krijgen, want ik ben zelf in de jaren '70 gewoon met wieg in de sneeuw gezet, omdat dat goed was voor mijn longen. Ik bedoel te zeggen dat ik door mijn westerse opvoeding altijd gedacht heb dat kinderen alleen moesten leren slapen. Mijn instinct gaf aan dat dat niet klopte maar om daar naar te luisteren viel nog niet mee, want als je een kind hebt gekregen en je bent niet helemaal zeker, dan voelen mensen zich vrij snel uitgenodigd om advies te geven.

Toen we eenmaal de draagdoek hadden ontdekt, heeft Roel veel slaapjes daarin gedaan. Eindeloos veel heb ik gewandeld met hem zodat hij kon slapen. Toen hij ongeveer een jaar oud was, hebben we boven een hangmat opgehangen waar hij overdag in sliep zodat wij onze handen vrij hadden en dat werkte ook heel goed.

Ik denk dat Roel het eerste jaar echt moeite heeft gehad om zelf in slaap te komen. Hij werd gewiegd tot hij sliep en nog vaak was het drama, vooral als ik haast had. Nu hij 21 maanden oud is, lukt het eindelijk beter door voor te lezen en tegen hem te zeggen dat hij lekker gaat slapen. Ik blijf bij hem tot hij slaapt en aan het begin van de nacht wordt hij wakker en komt hij bij me in bed tot de volgende ochtend. Je ziet dat hij meer vertrouwen heeft en niet meer bang is dat ik weg ga. Omdat hij borstvoeding krijgt, maakt hij me wel vaak even wakker 's nachts. Tegenwoordig kan hij ook vertellen waarvoor; de mededeling of het verzoek is dan 'op' of 'uit'. Maar ik slaap meestal snel weer verder en heb geen tekort aan slaap.

Ik hoop natuurlijk wel dat de moeders met ervaring gelijk hebben en dat mijn kind rond de kleuterleeftijd gaat vragen om een eigen bed. Het heeft weer alles met verwachtingen te maken. Zolang ik hoopte op een nacht helemaal doorslapen werd ik voortdurend gefrustreerd door deze irreële hoop. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik er nu naar kan verlangen om naast hem te slapen. Laatst trok iemand daar een snelle onverwachte conclusie uit dat ik het dus voor mezelf deed. Grappig toch, dat je dat dan in de schoenen wordt geschoven. Het níet samen slapen en je kind in een aparte kamer leggen, dat doe je voor jezelf. Er is geen baby die daarom vraagt.


http://www.lalecheleague.nl/Nachtvoedingen/Veilig-samen-slapen.html

http://www.natuurlijkouderschap.org/wat-zijn-de-voordelen-van-samen-slapen-met-de-baby/

http://www.borstvoeding.com/aanverwant/samen-slapen/hoe.html