Het eerste wat duidelijk wordt, is dat als je niet meer schreeuwt, je vanzelf beter gaat luisteren. Echt. Dat is wel een ding. Blijkbaar heb ik toch een beetje de neiging om te willen bepalen wat er gebeurt en hoe. En als het niet meteen gebeurt ga ik roepen dat ze zich niet aan mijn plan houden, dat ze op moeten schieten, hup hup, komt er nog wat van.
Ik had gisteravond meteen een goed gesprek met mijn man. Want als je luistert, vraag je door en voor je het weet gaat het ergens over. Dus dat was vast goed. Ook wel erg, want blijkbaar luister ik dus veel te weinig.
Wat ik ook nog meer ben gaan zien is dat het echt aan mij ligt. Ik wil meestal gaan schreeuwen als ik last heb van zelfmedelijden. Er zit overigens ook echt iets hormonaals in. Er is op zeker een week in de maand waarin ik meer moeite heb om me in te houden en ook vooral ervaar hoe zwaar het allemaal is. Daar kom ik nog een keer op terug.
Ten slotte is het slim om als je niet wilt gaan schreeuwen, zelf in de situatie te stappen in plaats van er tegenaan te schreeuwen. Onze twee kinderen zaten vanmiddag op de gang met de spullen te spelen onder de kapstok. Ralph leek het een goed idee om op de vuilniszak te gaan zitten waar een sterretje al uit begon te steken. Ik hoorde dat mijn man hem waarschuwde en zijn waarschuwing herhaalde. Ik dacht, nog één keer en hij gaat schreeuwen, want zijn waarschuwing werd totaal genegeerd en de vuilniszak dreigde skippybal te worden. Dus hielp ik hem herinneren aan ons voornemen. Hierop liep hij naar zijn zoon toe, hurkte en zei: kijk, er steekt al een scherpe punt uit, stop er maar mee nu. Tilde zijn zoon op en nam hem mee naar de huiskamer.
Bespreken, uitleggen, contact blijven maken. Je moet wel blijven nadenken en creatief blijven, ik word al moe bij de gedachte dat ik dat steeds moet doen. Dat is ook waar die zelfmedelijden bij mij de kop op steekt, want ik wil ook begrepen worden. En toch werkt het zo. Dus ik blijf het zo doen.
Op facebook werd gisteravond mijn voornemen meteen door veel moeders overgenomen. Blijkbaar leeft het nogal en ben ik niet de enige. Alinmam gaat er zelfs ook over bloggen en we gaan mekaar volgen. Iemand vond ook dat je jezelf ook moet kunnen vergeven. Dat is ook zo. Je hoeft het niet perfect te doen, je bent ook maar een mens. Maar dit, juist dit ga ik blijven volhouden. Niet alleen omdat schreeuwen niet werkt, maar vooral omdat NIET schreeuwen heel veel oplevert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten