Geïnspireerd door deze blog: ten things I learned when I stopped yelling at my kids, denk ik er al een paar weken over om nog meer op mijn toon te letten. Niet dat ik de hele dag schreeuw tegen mijn kinderen, helemaal niet. Maar ik vind 'hou es even op met je gezeur!' ook niet de meest constructieve manier om met je kinderen om te gaan, of met je man. Ik ga het anders doen.
Wie mij een beetje kent, weet dat ik onze kinderen vrij opvoed. Mijn man ook. Wij zijn beiden kindvolgend in onze aanpak. Ik ben er van overtuigd dat een kind er niet bij gebaat is als hij alleen maar mag leren wat wij hebben bedacht. Een kind leert veel meer, als het vrij is om zelf te ontdekken en zonder oordeel mag experimenteren. Je zal mij dus ook niet zo snel horen zeggen, 'omdat het zo hoort' of 'omdat ik het zeg' Ik beloon niet met stickers en de enige beloning die ik toepas om te sturen is de helft van je vlees/ vis bewaren tot je je groente op hebt. Daarnaast heb ik gezien dat een goed voorbeeld geven werkt. Ik zeg zelf heel vaak sorry en dankjewel en mijn kind zegt het ook. Ongevraagd.
Nu ga dus niet meer schreeuwen tegen mijn kinderen én als bonus ook niet tegen mijn man. Helemaal niet meer. Nergens om. Niet als we bijna te laat komen en een zekere kleuter wil geen jas aan en het regent. Ook niet als mijn man met de voordeur in zijn hand zegt dat hij dacht dat ik de luiers in zou pakken. Ook niet als op dat moment een dreumes gaat zeuren dat ze in de buggy wil terwijl we de buggy niet mee nemen (en ze klimt er toch in!) Ook niet als ik niks heb om aan te trekken en mijn man vraagt of ik al bijna klaar ben. Haha dat wordt dus lachen. Maar echt, we gaan lachen hier in huis. Heel veel lachen, want ik ben echt klaar met dat geschreeuw.
Ik heb vandaag al gemerkt dat als ik mijn impuls om te gaan commanderen weet in te houden, ik het omzet in humor. Ik doe een stapje terug en schiet in de lach. In plaats van een kleuter die niet meewerkt met aankleden, zie ik ineens een kind ondersteboven op de bank hangen met zijn benen over de leuning en denk: ja, zo krijg je je t-shirt dus niet aan. Ja, dat wordt pas echt lachen als het geen kerstvakantie is en we wel ergens heen moeten. Maar dan staan we dus gewoon maar eerder op. Lachend
Ik ben deze blog ook hierover begonnen omdat ik hiervoor externe motivatie nodig heb. Al een paar weken neem ik het me voor, maar ik vind nog te vaak dat ik een uitzondering moet maken. Terwijl dat onzin is. Het is zelfmedelijden, mijn ongeduld, mijn stress over te laat komen op school of mijn werk. Ik moet het gewoon niet meer doen. Ik zal er dagelijks even wat over schrijven. Om mezelf bewuster te maken en om de lol erin te houden. Een jaar niet schreeuwen. En er elke dag iets over schrijven. Gaat het me lukken?
Doe je mee? Of ga je me volgen? Heb je tips?... ik ga het echt doen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten